آتوسا بیات - دانشجوی کارشناسی ارشد_ دانشکده هنرومعماری _دانشگاه تربیت مدرس
افسانه زرکش - استادیار گروه هنرومعماری دانشگاه تربیت مدرس

امروزه ساخت سازه های بلند در شهرهای باتراکم جمعیت افزایش یافته است.برای کاهش محدودیت ارتفاع به دلیل ضوابط طراحی موجود ضرورت انتخاب یک سیستم سازه ای به گونه ای که به شکل بهینه بیشترین کارایی به لحاظ سازه و معماری ایجاد کند مورد توجه قرار گرفته است.در علم مهندسی ساختمان همواره مهندسین سازه ومعماری در پی یافتن تکنولوژی وسیستمی بودن که بتواند دهانه بزرگ تری را بدون قراردادن ستون در میان فضا پوشش دهند.از اوایل قرن بیستم که پیشرفت روزافزون علم وتکنولوژی ایده های بسیاری برای رسیدن به این مهم توسط مهندسان مطرح شدکه برخی حتی اجرا نیز شدند.مهندس وریاضیدانی به نام ولادیمیرچوخوف سیستمی را وارد عرصه مهندسی کرد به نام سازه دیاگرید ویا شبکه قطری که به وسیله فریم های مورب که در کنار یکدیگر شبکه مثلثی به وجود می آورند می تواند علاوه بر ایجاد فرم زیبا وپایداری مناسب دهانه های بیشتری را بدون ایجاد ستون در میان فضا ایجاد نماید. سازه های شبکه ای قطری به عنوان یکی از خلاقانه ترین و قابل انطباق ترین روش ها در ساخت ساختمان ها در این هزاره هستند. مقاله ی پیش رو تحولات ساختمان های شبکه مورب را در سال های اخیر برای دربرگرفتن طراحی و جزییات بندی بررسی می کند

ساختمان بلند, سیستم سازه ای , شبکه قطری, نحوه اجرا