ابوالفضل نوری شهرآبادی - دانشجوی کارشناسی ارشد عمران گرایش راه و ترابری دانشکده مهندسی عمران و محیط زیست دانشگاه تربیت مدرس،
ابوالفضل حسنی - استاد دانشکده مهندسی عمران و محیط زیست دانشگاه تربیت مدرس

امروزه مصالح اصلی بسیاری از سازه های کوچک و بزرگ مانند پل ها، تونل ها، سدها، دیوارهای حایل و حتی روسازی ها از جنس بتن است. بتن تغییرات حجمی وابسته به زمان، دما و رطوبت دارد که این تغییرات حجمی عمدتا به علت جمع شدگی و خزش هستند. این پدیده ها با گذشت زمان ترک هایی را در سازه پدید می آورند. چنین ترک هایی ممکن است زمینه ی نفوذ آب، رطوبت یا یون های زیان آور را فراهم آورند. با حذف این ترک ها که از معایب اصلی بتن به شمار می آیند، میتوان از ورود یون های زیان آور که باعث خوردگی آرماتور می شوند، جلوگیری نمود و مقاومت سازه های بتنی را حفظ کرد. علم مواد خود ترمیم شونده که در سال های اخیر مورد توجه قرارگرفته است؛ شامل خودترمیمی طبیعی، خودترمیمی بیولوژیکی و خودترمیمی اصلاح شده می شود. خود ترمیمی طبیعی بیشتر براساس هیدراتاسیون تکمیلی عناصر سیمانی در بتن و تشکیل کلسیم کربنات است. درخودترمیمی بیولوژیکی نیز براساس بکارگیری میکروارگانیسم ها که عمدتا شامل قارچ، ویروس و باکتری می شوند. خودترمیمی های اصلاح شده نیز برمبنای توسعه روش های متداول طبیعی و بیولوژیکی با تمرکز بر روش های انتشار و نیز عامل ترمیم گر است. دراین پژوهش خلاصه ای از پیشرفت های جدید در تحقیق بر روی خودترمیم شوندگی ترک ها در بتن وموادی با پایه های سیمانی و نانو ارایه می شود.

ترک خوردگی، خود ترمیمی بتن، عامل خود ترمیمی، سیمانی شدن