مهرداد کلانتری - دانشیار گروه روان شناسی دانشگاه اصفهان
راضیه فتاحی - دانشجوی دکترای روان شناسی دانشگاه اصفهان
احمد عابدی - استادیار گروه روان شناسی دانشگاه اصفهان

ذکر ، به معنی به یاد خدا بودن در دل و زبان است. ذکر توحیدی، که موجب آرامش و اطمینان قلب می شود، فرآیند روان شناختی مهمی است که تاکنون از دیدگاه روان شناسی بررسی نشده است. بنابراین هدف، ساخت و اعتباریابی پرسشنامه گرایش به ذکر بود. پس از ساخت و بررسی اعتبار صوری، پرسشنامه در مورد 47 نفر پسر و 82 نفر دختر از دانشجویان دانشگاه اصفهان اجرا شد. ضریب آلفای کرانباخ، به عنوان ملاک همسانی درونی پرسشنامه، 87/0 به دست آمد. طبق نتایج به دست آمده، از نظر دانشجویان رایج ترین زمان برای ذکر، پس از نماز و هنگام گرفتاری ها و مشکلات است، و رایج ترین مکان، هر مکانی و در درجه دوم مسجد یاد شده است. رایج ترین ذکرها در دانشجویان، به ترتیب چنین بود: صلوات، تسبیحات حضرت زهرا(س)، اسامی خداوند، آیه های معروف قرآن و دیگر ذکرهای رایج. همچنین میزان گرایش به ذکر توحیدی، به طور معنی داری در دختران، بیشتر از پسران بود (01/0> P).

ذکر, کمی سازی مفاهیم دینی, دانشجویان دانشگاه اصفهان