آتوسا حیدری - دانشجوی کارشناسی ارشد، پژوهشگاه مواد و انرژی
لیلا داورپناه - استادیار گروه محیط زیست، پژوهشگاه مواد و انرژی
نوشین سلمان تبریزی - استادیار گروه محیط زیست، پژوهشگاه مواد و انرژی

سیکلودکسترین ها ترکیبات طبیعی و غیرسمی هستند که از نشاسته تولید می شوند و می توانند توسط پلیمریزاسیون به عنوان جاذب برای حذف آلاینده های آلی مورداستفاده قرارگیرند. در این تحقیق از بتاسیکلودکسترین جاذبی به صورت نامحلول در آب به روش پلیمریزاسیون تراکمی تهیه شد و از آن برای جذب پارانیتروفنل استفاده شد. سپس اثر زمان تماس، pH ، و غلظت آلاینده بررسی شد و مشخص شد که زمان رسیدن به تعادل 3 ساعت، pH بهینه برابر با 7 و ماکزیمیم جذب در غلظت 100mg/L رخ می دهد. در ادامه داده های تعادلی با ایزوترم های جذب مورد بررسی قرار گرفتند و مدل فرندلیچ در مقایسه با لانگمیر با مقدار qmax=4/251mg/g انطباق بهتری را با داده های آزمایشگاهی نشان داد.

بتاسیکلودکسترین، پارانیتروفنل، پلیمریزاسیون تراکمی، جذب سطحی، مدل لانگمیر، مدل فرندلیچ