نسرین نیازی نژاد - کارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزشی کاربردی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه رازی، کرمانشاه.
عبدالحسین پرنو - استادیار، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه رازی، کرمانشاه.
رسول اسلامی - استادیار، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران

زمینه و هدف: تاثیر زمان بندی بر سازگاری های تمرینی مورد تایید قرار گرفته است؛ اما موثرترین روش برای توسعه قدرت و استقامت در طیف گسترده ای از جمعیت ها هنوز به خوبی شناخته نشده است؛ از این رو هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر دو مدل تمرین مقاومتی با زمان بندی خطی و غیر خطی بر قدرت و استقامت عضلانی دختران نوجوان تمرین نکرده می باشد. روش تحقیق: 23 دختر نوجوان تمرین نکرده به طور تصادفی در سه گروه گواه، تمرین با زمان بندی خطی و تمرین با زمان بندی غیرخطی قرار گرفتند. زمان بندی خطی شامل کاهش حجم تمرین و افزایش شدت تمرینات همزمان با پیشرفت تمرینی است و زمان بندی غیرخطی شامل افزایش و کاهش شدت و حجم تمرینات در طول چرخه های تمرینی است. قدرت عضلانی بالاتنه و پائین تنه آزمودنی ها به ترتیب از طریق آزمون یک تکرار بیشینه (1RM) در حرکات پرس سینه و پرس پا؛ و استقامت عضلانی بالاتنه و پایین تنه به ترتیب از طریق شنای روی دست و اجرای حرکت اسکات؛ 48 ساعت قبل و بعد از 8 هفته ارزیابی شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری آنالیز کوواریانس استفاده شد و سطح معتی داری 0/05> pدر نظر گرفته شد. یافته ها: تحلیل داده ها نشان داد که تمرینات خطی و غیرخطی باعث افزایش معنی دار قدرت عضلانی بالاتنه و پایین تنه، استقامت عضلانی بالاتنه (0/001> p)، استقامت عضلانی پائین تنه و کاهش درصدچربی (0/05> p) شد. علاوه براین، گروه خطی موجب افزایش بیشتر قدرت عضلانی پایین تنه و گروه غیرخطی موجب افزایش بیشتر استقامت عضلانی بالاتنه شده است (0/05> p). نتیجه گیری: هر چند قدرت و استقامت عضلانی در نتیجه هر دو مدل تمرین مقاومتی خطی و غیرخطی بهبود می یابند؛ مدل تمرین مقاومتی خطی، روش تمرین مناسب تری برای بهبود قدرت عضلانی پایین تنه و مدل تمرین مقاومتی غیرخطی، روش تمرین مناسب تری برای بهبود استقامت عضلانی بالاتنه در دختران نوجوان تمرین نکرده می باشد.

تمرینات مقاومتی, زمان بندی خطی, زمان بندی غیرخطی, دختران نوجوان, قدرت و استقامت عضلانی