امین صدری سوادجانی - دانشجوی دکتری معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد شهرکرد، گروه معماری، شهرکرد، ایران.
بهادر زمانی - دانشیار، دانشگاه هنر اصفهان ، گروه شهرسازی، اصفهان، ایران.

درس انسان، طبیعت، معماریب بازمانده ساختار اولیه تدریس معماری آکادمیک پس از انقلاب فرهنگی در ایران است. با تصویب اولین سرفصل دروس در سال 1362؛ این درس به ساختار دروس کارشناسی ارشد پیوسته افزوده شد و از این دوره تاکنون جز دوسی است که بیشترین تغییرات را در اهداف، موضوع و روش تدریس به خود دیده است. اهمیت بررسی این موضوع از آن جهت است که وجود طیف وسیعی از مقولات مبنایی در شرح درس و روش های تدریس گوناگون و متعدد، موجب سردرگمی و تفاوت های قابل توجهی در کلیات محتوایی شده است. تحقیق حاضر به لحاظ هدف از مدل ارزیابانامه و با هدف ارزیابی و بهبود روش تدریس درس انسان طبیعت، معماری تدوین گردیده است. در این تحقیق فرض برآن است که تغییرات ساختار کلی شرح درس (مجموعه ساعات تدریس و نیز تعداد واحدهای عملی و نظری) و نیز روش و توان مدرس در ارائه درس، بر میزان یادگیری و بالا بردن آگاهی و توان حرفه ای در میان فارغ التحصیلاو معماری دانشگاه آزاد اسلامی تاثیرگذار خواهد بود. روش انجام این پژوهش، بر دو پایه مطالعات کتابخانه ای در حیطه بررسی شرح درص مصوب وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و نیز بررسی داده های کیفی از طریق جمع آوری و تحلیل پرسشنامه؛ در حیطه بررسی میزان اثربخشی شرح درس و روش تدریس مدرسین در میان فارغ التحصیلان معماری دانشگاه ازاد اسلامی استوار است. در پایان، این مقاله؛ ضمن بررسی آرای دکتر حجت در حیطه آموزش معماری در زمان حال و نیز تحلیل داده های حاصل از پژوهش، به ارائه راهکارهایی جهت بهبود روش تدریس درس انسان، طبیعت معماری خواهد پرداخت.

معمار، آموزش معماری، درس اانسان طبیعت معماری، توانش، تعلیم