کامران منصوری - دانش آموخته دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه سیستان و بلوچستان
محمدرضا سلیمی سبحان - استادیار جغرافیا و پژوهشگاه علوم انتظامی و مطالعات اجتماعی ناجا تهران

امروز توسعه پایدار شهری با پارادایم مسلط در برنامه ریزی شهری تبدیل شده است. با توجه به اثرات گسترده مسکن بر محیط های شهری، در راستای تحقق اهداف توسعه پایدار شهری، پایدار شهری، پایداری مسکن، گامی بزرگ برای نیل به این مهم می باشد هدف پژوهش حاضر ارزیابی کمی و کیفی شاخص های مسکن شهر مریوان با رویکرد توسعه پایدار می باشد. در این پژوهش از شاخص های اجتماعی، تراکمی و کالبدی استفاده شده است . جهت وزن دهی از مدل AHP و جهت بی مقیاس سازی داده های از روش بی مقیاس سازی خطی ا ستفاده شده است جهت سطح بندی محلات شهری براساس هریک از شاخص های مورد استفاده در پژوهش از تکنیک TOPSIS، استفاده شده است. در نهایت جهت سطح بندی کلی محلات شهری براساس شاخص ترکیبی، از مدلVIKOR، بهره گرفته شده است که 18.18 درصد محلات، مطلوب و در مقابل 45.45 درصد در وضعیت نسبتا نامطلوب قرار می گیرند. بنابراین، نتایج حاصل از مطالعه ی حاضر نشان داد که تفاوت معناداری در وضعیت مسکن در بین محلات شهری مورد مطالعه وجود دارد و این خود نشان دهنده عدم پایداری مسکن در شهر مریوان می باشد.

شاخص های کمی و کیفی، مسکن، توسعه پایدار، مریوا