ویدا ساروی - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی،دانشگاه آزاد اسلامی واحد بابل،ایران
محبوب محمودی - دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی،دانشگاه آزاد اسلامی واحد بابل،ایران

همواره از نخستین سال های شکل گیری شعر فارسی ،عشق وارادت به اهل بیت دیده می شد. یکی از دوره هایی که سرایش شعر در وصف فضائل معصومین (علیهم السلام ) به اوج خود رسید؛ دوره صفویه باحمایت شدید شاهانش از شعرهای مذهبی و آیینی بود. ازآن میان عرفی شیرازی و فیاض لاهیجی از شاعران برجسته دوره مذکور می باشند .مهم ترین یافته پژوهش، بیانگر این حقیقت است که عرفی شیرازی 9 قصیده در مدح پیامبر (ص) و فیاض لاهیجی 3 قصیده در این مورد دارد که هردو به موضوعاتی چون: محمد (ص) سبب پیدایش هستی، جود وبخشش، احمد مرسل و... اشاره نمودند که بسامد معراج روحانی آن حضرت بیشتر بوده است. در مورد امام علی (ع) نیز عرفی شیرازی 8 قصیده پراکنده وفیاض لاهیجی 6 قصیده متوالی ومنظم دارد که هردو به ولایت آن امام همام بیشتر توجه نمودند. عرفی شیرازی ید طولانی در توصیف ائمه دارد در حالی فیاض لاهیجی به طور دقیق تر به ذکر ویژگی های آن عزیزان پرداخته است. اما برجسته ترین تفاوتشان در این است که فیاض لاهیجی با اعتقاد و ارادت خالصانه شعر خود رابه نام مبارک چهارده معصوم (ع) زینت بخشیده وبه هر کدام از آن عزیزان یک یا دو قصیده اختصاص داده است..درحالی که عرفی شیرازی قصیده ای در این مورد ندارد.

عرفی شیرازی، فیاض لاهیجی، ائمه، صفویه