سعید حاتمی - استادیار دانشگاه ولی عصر رفسنجان
فاطمه برکات - دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه ولی عصر

   داستانهای کوتاه رئالیستی صادق هدایت از زوایای مختلف قابل نقد و بررسی است. چون این داستانها با مبانی نظریات روانکاوانه فروید و یونگ، بیشتر قابل انطباق بوده‎ ، تحلیل آنها از این زوایا، هم بیشتر مورد توجه پژوهشگران واقع‎‎ شده‎است؛ اما این داستان‎ها در حوزه روانشناسی انسان‎گرا ( humanistic psychology ) و به­ویژه با تکیه بر نظریه آبراهام مزلو هم قابل بررسی‎است. پژوهندگان در این جستار با مبنا قرار‎دادن همین رویکرد، به بررسی شخصیت‎های اصلی در ده داستان کوتاه صادق هدایت پرداخته‎اند. بر اساس نتایج این پژوهش، چون محیط رشد و بالندگی قهرمانان این داستان‎ها؛ یعنی جامعه ایران در اواخر عهد قاجار و اوائل عصر پهلوی، واجد شرایط لازم برای پرورش و بالندگی استعدادهای نهفته افراد، در جهت نیل به شکوفایی و کمال نبوده‎است؛ لذا قهرمانان این داستان‎ها، اغلب آدم‎هایی درون‎گرا، منزوی، روان رنجور و شکست‎ خورده‎اند که نمی‎توانند به خودشکوفایی برسند.  

داستان‎های کوتاه, صادق هدایت, نظریه آبراهام مزلو