میثم قائدشرف - پژوهشگر دوره دکتری دانشگاه آزاد اسلامی، واحد بوشهر ، بوشهر، ایران
جمال الدین مهدی نژاد - دانشیارگروه معماری ، دانشکده مهندسی معماری و شهرسازی ، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی تهران ، ایران

امروزه بافت های تاریخی (فرسوده) بخش عمده ایی از فضاهای شهرهای بزرگ را به خود اختصاص داده است. این فضاها اغلب در مرکز و هسته ی اصلی شهر قرار گرفته و از پتانسیل مناسبی جهت فعالیت های اجتماعی، اقتصادی ، سیاسی و ... برخورداراست که با توجه به موقعیت قرارگیری می توان آن را به نقطه عطف و پر بازده جهت ساکنان همان منطقه تبدیل کرد و بستر مناسبی فراهم آورد. اغلب این بافت ها به دلیل بی تدبیری مسئولین به بافت های تاریخی فرسوده تبدیل می گردد. وسعت زیاد ، قرارگیری در مکان مناسب شهری و وجود فضاهای زنده اجتماعی (فعال) در اطراف بافت صرف نظر از بناهای تاریخی و معماری که بیانگر هویت شهری است، می تواند زمینه مناسبی برای بقا و ایجاد پویایی را فراهم آورد. در دهه های اخیر توجه به احیا و دادن کاربری های مجدد به این بافت ها در دستورالعمل دولت و مسئولین قرارگرفته است. متاسفانه عدم وجود کارشناسان زبده و متخصص در شهرداری، سازمان میراث فرهنگی و استانداری نتوانسته است باعث تعامل میان ارگان های دولتی با خود و از سوی دیگر تعامل دو سویه با مردم شوند ، لذا این مهم یکی از اساسی ترین عوامل شکست یا عدم موفقیت این طرح می باشد . مسئله مهم دیگر در احیای بافت ها توجه به افزایش کیفی فضاهاست. در این مقاله سعی خواهیم کرد در ابتدا با بررسی پیش نیازهای عوامل تاثیر گذار دراحیای بافت و پس از آن چگونگی نحوه اعطای کاربری مجددبه بناها و بافت های بهترین راهکارها را در افزایش کیفی فضاهای اجتماعی ارائه دهیم. روش مورد استفاده در این مقاله ازنوع توصیفی- تحلیلی می باشد.

احیا، مرمت، اعطای کاربری، بافت تاریخی، افزایش کیفی فضاها، عوامل موفقیت