خسرو دانشجو - استادیار گروه معماری دانشگاه تربیت مدرس
آرش حسینی علمداری - دانشجوی دکتری معماری
معصومه سادات میرکمال - دانشجوی کارشناسی معماری

کیفیت نامناسب ساخت و ساز و عمر کوتاه ساختمان ها در ایران در مقایسه با کشورهای پیشرفته، مسئله ای است که اغلب متصدیان ساختمان سازی به آن اذعان دارند. به نظر می رسد این مشکل ریشه ای ساختاری داشته و متاثر از شیوه ساخت و ساز در ایران باشد. با این فرض، مقاله حاضر سعی می کند اثر صنعتی سازی در کیفیت ساخت و ساز را به صورت اولیه و در محدودهای کوچک بررسی و برآورد کند. در این تحقیق در ابتدا به کمک منابع کتابخانه ای به بررسی مفهوم کیفیت پرداخته شده و شیوه های کنترل کیفیت در درجاسازی و صنعتی سازی مورد بررسی قرار می گیرد. در ادامه روند تحقیق، برای بررسی نقاط ضعف ساختمان ها از نظر کیفی، به گزارش های تخلف تهیه شده توسط ناظرین معماری تکیه می شود و این گزارش ها در شهر مورد آزمایش (ملایر) دسته بندی شده و بر اساس آنها تصوری کلی از نقاط ضعف ساختمان سازی ارائه می گردد. سپس اثر صنعتی سازی بر هر یک از این نقاط ضعف، مورد بررسی قرار گرفته و تصویری کیفی از اثر صنعتی سازی بر ساخت و ساز در ایران ارائه می گردد. بر اساس نتایج حاصل شده یکی از مشکلات عمده صنعت ساختمان در ایران عدم توجه به مسائل ایمنی است که این صنعت را به یکی از خطرسازترین صنایع کشور تبدیل کرده است. از این منظر، می توان با اطمینان بیان داشت که صنعتی سازی می تواند اثری چشمگیر برافزایش کیفیت در زمینه ایمنی کار و کارگاه را به همراه داشته باشد. توجه به جزئیات اجرایی و اجرای دقیق تر آنها به کمک صنعتی سازی یکی دیگر از شیوه های است که می تواند باعث افزایش چشمگیر کیفیت ساختمان ها در ایران گردد. در این راستا صنعتی سازی از یکسو می تواند با کمک ایجاد قطعات ترکیبی با خصوصیات مناسب و اتصالات تسهیل شده زمینه ساخت بهتر را در محیط کارگاه فراهم کند و از سوی دیگر می تواند با انتقال بخش های بیشتری از ساخت به کارخانه ها مشکل عدم اجرای صحیح جزئیات در محیط کارگاه را کاهش دهد.

کیفیت، کنترل کیفیت، درجاسازی، صنعتی سازی، صنعت ساختمان