علی محمدیان - دانشجوی دکتری دانشگاه فردوسی مشهد
محمدتقی فخلعی - استاد تمام دانشکده الهیات فردوسی مشهد
محمدرضا علمی سولا - استادیار دانشکده الهیات دانشگاه فردوسی مشهد

برخی افراد با دستاویزقراردادن پاره ای از عبارات امام خمینی1 در برخی کتب فقهی ایشان، راجع به جواز غیبت مخالفان و اختصاص حرمت غیبت به مومنان در معنای اخص آن، سعی در تخریب چهره ایشان و به تبع آن تضعیف آموزه های ناب مکتب شیعی دارند. نوشتار حاضر با بازخوانی آرای ایشان بر آن است که اگرچه ایشان در دوران قبل از انقلاب و در آرای اولیه خود در حرمت غیبت، قید ایمان را لازم دانسته اند؛ اما اصولا نمی توان این نظر را دیدگاه مذهب امامیه و همچنین نظر نهایی ایشان در مسئله تلقی نمود؛ زیرا بررسی آرای ایشان پس از انقلاب و در دوران رهبری جامعه اسلامی نشان می دهد که ایشان قایل به حرمت غیبت نسبت به همه مسلمانان شده است. بنابراین از آنجا که سخن آخرین هرکس نظر نهایی وی تلقی می گردد، باید رای نهایی ایشان در باب غیبت را، حرمت عام آن نسبت به همه افراد دانست.

غیبت, مخالف, اسلام, ایمان, آرای فقهی امام خمینی