مریم مشکل گشا - دانشجوی دکترا، دانشکده علوم پایه، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد شیراز، شیراز، ایران،
احمد زمانی - استاد تمام، گروه زمین شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد شیراز، شیراز، ایران
وحید احمدی - استادیار، گروه زمین شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد شیراز، شیراز، ایران
کورس یزدجردی - استادیار، گروه زمین شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد شیراز، شیراز، ایران

پهنه زاگرس در جنوب غربی ایران قرار دارد و به سمت شرق توسط گسل میناب محدود می شود. ساخت زمین شناسی آن شامل مجموعهای از رشته تاقدیسهای به هم فشرده با سطح محوری معمولا0 قائم با روند شمال غربی جنوب شرقی است.این موضوع نشان دهنده آن است که زاگرس قسمت حاشیه ای و پرتحرک (Mobile) سکوی عربی بوده و در مراحل انتهایی رسوب گذاری در این حوضه بزرگ ناودیس در اثر تغییرات تدریجی محور چین خوردگی به سمت جنوب غربی متمایل شده است. با توجه به بررسیهای لیتو استراتیگرافی و زمین ساختی و عملکرد فازهای کو هزایی برای اولین بار در منطقه مورد مطالعه رابطه ی بین واحدهای تکتنو استراتیگرافی معرفی شده جهت رسوبات ائوسن قابل تو جه می باشد. در این مطالعه پنج برش بستک، تاقدیس بهار، دشت ارژن، کوه سعدی و یاسوج مورد بررسی قرار گرفته است. با استفاده از ستونهای چینه شناسی مناطق نمودار نرده بانی سه بعدی (Fence diagram)و نقشه هم ضخامت (Isopach) و نقشه جغرافیای دیرین((Paleogeography آنها در محدوده زمانی مربوطه بازسازی و محیط رسوبی نهشته ها تعیین والگوهای مربوط به آنها ارائه گردیده است. و در نهایت برشهای مورد مطالعه با یکدیگر مقایسه شدند. با مقایسه چینه نگاری سکانسی در رسوبات ائوسن در مناطق بستک و سعدی نشان از پسروی دریا و عدم رسوبگذاری و وجود نا پیوستگی در این مناطق میباشد علاوه بر این از بستک در جنوب شرق به سمت برش بهار آهک جهرم به شیل پابده تغییر میکند که نشان از یک پیشروی می باشد.عامل تکتونیکی موثر را می توان احتمالا عملکرد فاز کوهزایی پیرنئن در این دوره در برشهای بستک و سعدی دانست، و برگشتگی سازندها در برش سعدی در زمان حال حاضر نیز را به فاز کوهزایی پا سا دنین ارتباط داد.

تکتنواستراتیگرافی، فاز کوهزایی، ائوسن، چینه نگاری سکانسی