سیده فروغ حسینی وردنجانی - دانش آموخته کارشناسی ارشد تغذیه دام، گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران
جواد رضائی - استادیار تغذیه نشخوارکنندگان، گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس
سعید کریمی دهکردی - استادیار دانشگاه شهرکرد، تخصص: تغذیه نشخوارکنندگان/ بیان ژن/ فیزیولوژی/ دام های بزرگ و کوچک
یوسف روزبهان - دانشگاه تربیت مدرس، تخصص: تغذیه نشخوارکنندگان

در این پژوهش، تاثیر سطوح مختلف اکسید روی، نانواکسید روی و متیونین روی در جیره های پیش و پس از زایش، بر مصرف خوراک، جذب روی، پروتئین میکروبی، و متابولیت ها و ایمونوگلوبولین های G، M و A در خون و آغوز میش و بره های شیرخوار بررسی شد. آزمایش از 50 روز پیش تا 30 روز پس از زایش اجرا شد. تعداد 60 راس میش آبستن کردی خراسان در شش گروه آزمایشی (10 تکرار) در قالب طرح بلوک کامل تصادفی تقسیم شدند. جیره های آزمایشی حاوی اکسید روی، نانواکسید روی و متیونین روی معادل با میزان پیشنهادی NRC، و همچنین بیش از نیاز NRC بودند. جایگزینی اکسید روی با نانواکسید روی یا متیونین روی تاثیری بر صفات مختلف در میش نداشت، اما افزایش سطح روی در جیره میش موجب افزایش مصرف روزانه روی، کاهش ضریب جذب روی، و افزایش دفع روی از مدفوع شد (05/0> P). تغذیه میش های مادر با منابع مختلف روی تاثیری بر متابولیت ها و ایمونوگلوبولین های خون بره های شیرخوار نداشت. در مجموع، نانواکسید روی تاثیر منفی یا مثبت بر میش و بره های شیرخوار نداشت و مصرف متیونین روی به جای اکسید روی نیز موجب بهبود وضعیت متابولیکی دام نشد. از سوی دیگر، افزایش غلظت روی در جیره میزان دفع روی به محیط را افزایش داد. در عمل، استفاده از شکل مرسوم اکسید روی در سطح توصیه NRC برای تامین نیاز و حفظ ایمنی میش ها در دوره پیش و پس از زایش کافی است و نیازی به روی اضافی از منابع دیگر نمی باشد.

ایمونوگلوبولین, پروتئین میکروبی, متیونین روی, میش, نانو اکسید روی