منشا آفرینش و جایگاه انسان در شعر بیدل دهلوی
عنوان مقاله: منشا آفرینش و جایگاه انسان در شعر بیدل دهلوی
شناسه ملی مقاله: JR_JSRU-6-18_001
منتشر شده در شماره 18 دوره 6 فصل در سال 1393
شناسه ملی مقاله: JR_JSRU-6-18_001
منتشر شده در شماره 18 دوره 6 فصل در سال 1393
مشخصات نویسندگان مقاله:
حجت اله جوانی - استادیار گروه ادیان و عرفان دانشگاه الزهرا
سمیه خادمی - دانشجوی کارشناسی ارشد ادیان و عرفان دانشگاه الزهرا
خلاصه مقاله:
حجت اله جوانی - استادیار گروه ادیان و عرفان دانشگاه الزهرا
سمیه خادمی - دانشجوی کارشناسی ارشد ادیان و عرفان دانشگاه الزهرا
جایگاه والای بیدل دهلوی در ادبیات عرفانی و معانی و مضامین بلند و ژرف در اشعار او، قابل تفسیر و بررسی است. مقاله ی حاضر با روش توصیفی- تحلیلی و با تکیه بر منابع کتابخانهای به بررسی دیدگاه بیدل درباره ی منشا آفرینش و جایگاه انسان در عالم خلقت پرداخته است. در آثار بیدل، اعتقاد به تجلی خداوند و وحدت وجود و جایگاه انسان کامل در آفرینش جهان، به طور چشمگیری مشهود است. بیدل تمام جهان هستی را تجلی حضرت حق میداند. او معتقد است که منشا آفرینش عالم و انسان، عشق است و این عشق در تمام هستی جریان دارد. بیدل مبنای عرفان خود را وحدت وجود معرفی میکند و معتقد است که تمام کثرات این عالم، ریشه در وحدت دارد. البته بیدل کثرت را هم به رسمیت میشناسد و معتقد است که با عبور از این کثرات، میتوان به وحدت رسید. او برای تبیین عقیده ی وحدت وجودی خویش از تمثیلهایی مانند خیال، آیینه، موج و دریا، حباب و دریا، سلسلهی اعداد و...استفاده میکند. بیدل مانند سایر متصوفان هدف از خلقت و نظام آفرینش را وجود انسان کامل میداند. انسان کامل از نظر بیدل آیینهی تمام نمای خداوند، خلاصهی اعیان و زبدهی آفاق است. بیدل پیامبر اسلام(ص)را به عنوان انسان کامل معرفی میکند و هدف از آفرینش جهان را وجود حضرت محمد (ص) میداند.
کلمات کلیدی: بیدل دهلوی, تصوف, تجلی, عشق, وحدت وجود, کثرت, انسان کامل
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/889592/