سیده لیلا حسینیان - ۱-کارشناسی ارشد فیزیک پزشکی، گروه فیزیک و مهندسی پزشکی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران
طیبه بهزادی - ۲ کارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزشی، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات شیراز، شیراز، ایران
مریم کوشکی جهرمی - ۳ استادیار، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران

مقدمه: تحقیقات گذشته نشان داده اند که وضعیت آب دهی بر برخی از عملکردهای فیزیولوژیکی تاثیر می گذارد. در این راستا، هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر میزان آب بدن بر توان هوازی و غیر هوازی و شاخص خستگی دختران بود. مواد و روش ها: در پژوهش نیمه تجربی حاضر 30 نفر از دختران دانشجو (با میانگین سنی 14/1± 92/21 سال؛ قد 00/6± 20/162 سانتی متر؛ وزن 32/10 ± 3/ 59 کیلوگرم) با حداقل 3 سال سابقه فعالیت ورزشی منظم به صورت داوطلبانه شرکت کردند. طی 3 جلسه متوالی، آزمودنی ها انواع وضعیت های آب دهی شامل آب زدایی (5-2 درصد)، آب دهی طبیعی و بیش آب دهی ( 3 درصد) در دمای 25 درجه سانتی گراد را تجربه نمودند. شایان ذکر است که برای ارزیابی توان هوازی از آزمون فزاینده Burosاستفاده شد و برای بررسی توان غیر هوازی نیز آزمون Rast اجرا گردید. در نهایت داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس به روش اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که آب زدایی باعث کاهش معنادار و بیش آب دهی موجب افزایش معنادار توان هوازی افراد شرکت کننده (05/0< P) شده است. همچنین آب زدایی توان غیرهوازی حداقل و متوسط را کاهش داد؛ اما وضعیت آب دهی بر توان غیر هوازی کل، بیشینه و شاخص خستگی تاثیرگذار نبود. نتیجه گیری: با توجه به این نتایج می توان گفت که به منظور عملکرد بهتر در ورزش های مبتنی بر توان هوازی و غیر هوازی متوسط (حداقل قبل از برنامه ورزشی)، جلوگیری از آب زدایی و مصرف مناسب آب لازم بوده و موجب بهبود عملکرد خواهد شد.

آبزدایی, بیشآب دهی, توان بی هوازی, توان هوازی, شاخص خستگی