سیده فاطمه حسینی

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه ی اندیشه های مولانا در راستای هشیاری روح و درون برای رسیدن به شادی و مبارزه با نفس پرستی است . یکی از عوامل موثر بر شادی این است که ما باید روح و باطن خویش را برای دست یابی به معنای زندگی و خشنودی ، و زندگی هدفمند هشیار نماییم . دین اسلام که مولوی پیرو آن بود ، و همه ی ادیان بزرگ نیز ، به پیروانشان می آموزند ،که تا حد ممکن خویشتن را با چنین چیزی منطبق نمایند .خودخواهی و نفس پرستی یکی از انواع تفکرات منفی است که می تواند شادی حقیقی را تحت تاثیر قرار دهد. این پژوهش به صورت توصیفی بوده و روش گرد آوری مطالب آن ، کتاب خانه ای از طریق فیش برداری است . اشعار مولانا در رابطه با دست یابی به خرسندی و زندگی هدف مند ، به عنوان شاهد مثال آمده است . با توجه به تحلیل ابیات مثنوی نتایج زیر حاصل شد. تنها راه رهایی فرهنگ امروز توسط آثار و اندیشه های انسان دوستانه ی مولانا است، که توجه انسان های سرآمد را در جهان ادبیات به خود جلب کرده است که از نظر ادبی در جهان بی نظیر است. از تحقیق و بررسی در آثار مولانا می توان پی برد که او بعد از پشت سر گذاشتن دقایق عرفانی بسیار ، به شادی که حاصل معرفت بوده، رسیده است. روان درمانی عارفانه ، سفر درونی روح و روان به قصد آزاد سازی انسان از دل بستگی های اسارت زا ، و وابستگی های درد افزا می باشد. تا انسان از لذت اولیه و زود گذر به در آمده و خشنودی طولانی مدتی را که مبتنی بر عقلانیت و معنویت است باز یابد. عرفان مولانا انسان خود باخته ی معاصر را از تاریک اندیشی ، حیات حیوانی و دل مردگی ، به شادی و نشاط متفاوت از شادی های زود گذر رهنمون می سازد.

شادی ، غم ، عرفان درمانی، مثبت اندیشی،انسان دوستی