یوسف اصغری بایقوت - استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه جیرفت

جمال پرستی که موضوع بحث این مقاله، و یکی از مفاهیم وارد شده در عرفان و تصوف اسلامی است، خود از بحثهای جنجال برانگیزی است که گاهی برداشت های متفاوت و مفسده انگیزی از آن ارائه شده است. جمالپرستی بدین معنی که عالم همه مظهر تجلی حق تعالی، و زیبایی عالم هستی، نشات یافته از جمال حق است، باور استوار و محکمی است که آیات و روایات فراوانی آن را تایید میکنند، اما آن بخش از جمال پرستی ای که به معنای عشق ورزیدن به زیبارویان و تعظیم در برابر آنها تفسیر میشود، امری است که عقل سلیم و ادیان الهی آن را بر نمی تابد، و با اندیشه های اصیل عرفانی نیزجهت به آنکه موجب تنزل روح آدمی و مانع وصول به حق میشود، سازگاری ندارد. عقل و خرد نیز به دلیل تردیدپذیری و مخاطره آمیزی تجربه جمال پرستی و تعمیم ناپذیری آموزه های آن و عدم حصول نتیجه مطلوب و... اشاعه آن را مطلوب نمیداند، و از آنجا که چنین اندیشه ای مآلا به بدعتگرایی و تعدی از حدود الهی و شائبه ایجادفساد و هتک حرمت و اشاعه ناهنجاریهای اجتماعی میگردد، مورد تایید دین اسلام نیز نمیباشد.

شریعت، عرفان و تصوف، عقل، جمال پرستی، نظربازی