ستار ذوالفقاری - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی عمران ژئوتکنیک دانشگاه ملایر
امیرحسین سیاح زاده - استادیار گروه عمران، دانشکده عمران و معماری، دانشگاه ملایر
علیرضا باقریه - استادیار گروه عمران دانشگاه ملایر

فرسایش بادی در مناطق خشک و کم باران از جمله ایران یکی از شاخص ترین فرآیندهای بیابان زایی است که خسارات و پیامدهای متعددی برای محیط زیست به دنبال داشته و تهدیدی جدی برای سلامت و رفاه انسان محسوب می گردد. بنابراین کنترل فرسایش خاک در مناطق خشک و بیابانی و تثبیت ذرات روان خاک بسیار حائز اهمیت است. برای تثبیت ذرات خاک و مهار ریزگردهای ناشی از فرسایش بادی و کاهش خسارات و پیامدهای آن تا کنون از روش های متنوعی همچون تقویت پوشش گیاهی منطقه، استفاده از انواع بادشکن ها و همچنین پاشش انواع مالچ ها استفاده شده است. بدیهی است هر یک از این روش ها، ویژگی ها و شرایط خاص خود را می طلبد و باید با توجه به شرایط حاکم بر منطقه ی مورد مطالعه مورد استفاده قرار گیرند. در این مطالعه، شرایط مورد نیاز هر یک از روش های مذکور بررسی شده است. مقایسه مزایا و محدودیت های این روش ها نشان می دهد با توجه به خشک سالی های اخیر و کمبود آب در بسیاری از مناطق کشور، روش هایی که باید در جهت کنترل فرسایش خاک مناطق مختلف کشور مورد مطالعه و توجه بیشتر قرار گیرند، استفاده از پسماندهای کشاورزی – باغبانی، ترکیبات معدنی نظیر سنگ ریزه، شن و رس و نیز ترکیبات پلیمری جهت مالچ پاشی است.

فرسایش بادی، مهار بیابان زایی، کنترل ریزگرد