سروش پارساآرا - کارشناسی ارشد، گروه شهرسازی، واحد تهران، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران

فردگرایی، عدم احساس امنیت به منظور حضور در اجتماع، از بین رفتن بافت محلات و روابطی که به همبستگی میان ساکنان دامن میزند، همگی از عوامل کاهش تعاملات اجتماعی و کمرنگ شدن آن در سطح محلات است .محله از آنجا که پس از خانه مکانی است که فرد، بیشترین برخورد و رفت وآمد را در سطح آن دارد، عنصر مهمی در شکل گیری تعاملات اجتماعی در میان ساکنان آن است .از آنجا که در گذشته محلات نقش گسترده و عمده ای در شکل دهی تعاملات اجتماعی ایفا می کردند، لذا سعی بر آن بوده است که با شناخت نیازهای جامعه مدرن فعلی و استفاده کنندگان آن با توجه به ارزشهای موجود در آن فضاها، فضایی اجتماع پذیر و مشارکتی طراحی و ساخته شود که علاوه بر محلی به منظور تبادلات اجتماعی، حس مکان و حس تعلق را در کنار امنیت به فرد القا کند. به بیانی دیگر؛ با توسعه روز افزون محله های شهری در چند دهه اخیر، محله های قدیمی در کشور ما، دست خوش کم توجهی قرار گرفته اند که این امر زوال تدریجی، کم رنگ شدن حیات شهری و .... را موجب شده است. این محله های سنتی نیازمند برنامه ریزی مجدد هستند تا ساختار خود را احیا نمایند. بنابراین تحلیل ساختار محله های شهری سنتی و تلفیق ساختار آن ها به اصول دیدگاه های معاصر توسعه شهری می تواند، معیارهای مطلوبی را در اختیار شهرسازان قرار دهد که به وسیله آنها پاسخگویی به نیازهای امروز و حفظ هویت تاریخی- فرهنگی امکان پذیر خواهد بود. یکی از دیدگاه های معاصر توسعه شهری، دیدگاه نو شهرسازی با توجه به مولفه حس مکان است که مجموعه اصولی را برای برنامه ریزی فراهم می کند. پژوهش حاضر بافت فرسوده، محله فیض آبا شهر کرمانشاه را مورد توجه قرار داده است. در این تحقیق بر آن هستیم تا با تلفیق معیارهای دیدگاه های نو شهرسازی و شهرسازی سنتی ایران به راهبردهایی برای برنامه ریزی در این محله دست یابیم. این مقاله پس از بررسی مبانی نظری و ادبیات تحقیق پیرامون اصول و معیارهای دیدگاه های نو شهرسازی و شهرسازی سنتی ایران، با استفاده از مطالعه کتابخانه ای، میدانی و تدوین چارچوب نظری تحقیق بر اساس روش تطبیقی، حاصل می شود.

حس تعلق به مکان، تعاملات اجتماعی، بافتهای فرسوده شهری، محله فیض آباد، کرمانشاه.