سهیلا صالحی - کارشناس ارشد آموزش محیط زیست و مراقب سلامت آموزش و پرورش شهرستان داراب

بی شک یکی از مهمترین آسیب های اجتماعی که جوامع مختلف با آن روبرو هستند، اعتیاد به مواد تغییردهنده خلق و خو می باشد. اعتیاد به مواد مجاز و غیر مجاز در چند دهه گذشته بسیار فراگیر شده است و حاکی از بروز یک مشکل جدی در سلامت جسمی ، روانی و اجتماعی است. افزایش روزافزون معتادان از یک طرف و پایین آمدن سن اعتیاد از طرف دیگر مساله اعتیاد را به بحران تبدیل کرده است. مطالعات نشان داده اند که خطرناک ترین زمان برای آسیب پذیری نسبت به پدیده سوء مصرف مواد، مراحل انتقالی زندگی (نوجوانی به جوانی، رسیدن به سن اشتغال، بیکاری، بی توجهی و ...) است. به نظر می رسد در این بین دوران نوجوانی و جوانی به دلیل مشکلات خاص جسمانی و روانی آن از پرخطرترین دوره های تمایل و ابتلا به مصرف مواد مخدر محسوب می گردد. یکی از علل کاهش میانگین سنی معتادان و افزایش شیو ع در گروه های سنی جوان تر جامعه، ضعف اقدامات پیشگیرانه در طول سال های گذشته است . پیشگیری شامل اقداماتی است برای کاهش عواملی که افراد را در معرض خطر قرار می دهد و افزایش عواملی که افراد را از مصرف مواد حفظ می کند. امروزه یکی از برنامه های جامع در امر پیشگیری که به کاهش عوامل خطرساز و افزایش عوامل محافظت کننده توجه می کند، برنامه های مبتنی بر تاب آوری است. تاب آوری به این مساله می پردازد که فرد به رغم قرارگرفتن در معرض فشارهای شدید و عوامل خطر می تواند توانش اجتماعی خود را بهبود داده و بر مشکلات غلبه کند. این مطالعه با هدف بررسی نقش تاب آوری بر سلامت روان نوجوانان و جوانان در برابر سوءمصرف مواد و پیشگیری از آسیب های اجتماعی از طریق بررسی مقالات و کتب و پژوهش محققان انجام شده است.

تاب آوری، سلامت روان، سوءمصرف مواد، نوجوان، جوانان