محمود عامری - دانشیار دانشگاه علم و صنعت ایران
حسن زیاری - استادیار دانشگاه علم و صنعت ایران
علی نادران - دانشجوی دکترای راه و ترابری، دانشگاه علم و صنعت ایران

هدف از این مقاله، معرفی فرآیندی برای تخصیص منابع در سطح کل شبکه است تا تاثیر مثبت پروژه های روکش آسفالتی را در بهبود ایمنی و عملکرد ترافیکی افزایش دهد و در عین حال کیفیت روسازی و سلامت سازه ای آن را حفظ نماید. این روش برای راه های دو خطه ارائه شده، اما می تواند برای راه های چند خطه جدا نشده و یا جدا شده هم مورد استفاده قرار گیرد. به علاوه این روش درمناطق شهری، حومه شهری و برون شهری کاربرد دارد، اما برای آزاد راه ها و بزرگراه هایی که دارای کنترل دسترسی هستند، مناسب نیست. در این تحقیق، از آن دسته روش های بهبود ایمنی استفاده شده که همراه با پروژه های روکش آسفالتی دوره ای، قابل انجام هستند و برای اعمال آنها، نیازی به نوسازی یا تعریض بخشی از سازه روسازی نیست. پروژه هایی که شامل تعریض سواره رو یا شانه، روکش شانه، اصلاح هندسی قوس های افقی، افزودن خط ویژه گردش در تقاطع ها و ساماندهی حریم راه بودند، نیز بررسی شد. گزینه های مختلفی برای هر پروژه مد نظر قرار گرفته، از جمله: روکش بدون بهسازی و روکش همراه با ترکیبات مختلف بهسازی برای افزایش ایمنی.

بهسازی راه، روکش دوره ای ، ایمنی راه ها ، تخصیص بودجه