فریبا شاکرمی - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر
سید محمود میرزمانی - استادیار، گروه روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر
مهرناز آزادیکتا - استادیار، گروه روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر

این پژوهش با هدف اثر بخشی طرحواره درمانی بر نا امیدی، تحمل ناکامی و افسردگی زنان مبتلا به بیماری های جسمانی انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی و به صورت طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل مورد نظر است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان مبتلا به انواع بیماری های جسمانی شهر تهران در سال 1397 بود کهدر بیمارستان ها و مراکز درمانی تحت درمان قرار داشتند. از میان افراد جامعه تعداد 30 نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و در دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل قرار داده شدند. اطلاعات با دو روش کتابخانه ای و میدانی جمع آوری شد. برای جمع آوری اطلاعات در بخش میدانی از پرسشنامه افسردگی بک، پرسشنامه نا امیدی بک و پرسشنامه تحمل ناکامی هارینگتون 2005 ، استفاده شد. گروه آزمایش تحت مداخله پروتکل درمانی طرحواره درمانی قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. اطلاعات پژوهش با نرم افزار آماری SPSS تجزیه و تحلیل شد. جهت تحلیل فرضیه های پژوهش از روری تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج نشان دادند، طرحواره درمانی بر ناامیدی زنان مبتلا به بیماری های جسمانی اثر دارد. نیز نتایج نشان داد، طرحواره درمانی بر ناکامی زنان مبتلا به بیماری های جسمانی اثر دارد. همچنین نتایج نشان داد، طرحواره درمانی بر افسردگی زنان مبتلا به بیماری های جسمانی اثر دارد.

طرحواره درمانی، نا امیدی، تحمل ناکامی، افسردگی.