زینب ضرابی مقدم - عضو هیات علمی گروه روانشناسی (مربی) دانشگاه خیام، مشهد
علی مقیمی - عضو عیات علمی گروه زیست شناسی، هسته ی پژوهشی علوم اعصاب و رفتار رایان، (استاد) دانشکده علوم، دانشگاه فردوسی مشهد

اختلالات طیف اوتیسم (ASD) مجموعه ای از نقایص تکوینی با مشکلاتی در رفتارهای اجتماعی و تعاملات غیر کلامی همچون کاهش در تماس های چشمی، حالات و ژست های بدنی در سه ساله ی اول زندگی کودکان می باشد. این اختلال پدیده ای چند عاملی ناشی از فاکتورهای ژنتیکی، محیطی و تعاملات این عوامل است. پژوهش های ژنتیکیدر ASD حکایت از موتاسیون هایی در دورانهای درون رحمی یا طفولیت می کنند که منجر به بروز اختلالات نوروآناتومیک بویژه سیناپتوژنز می گردند. همچنین مطالعات تصویر برداری نشان دهنده ی تغییرات پاتولوژپک ساختارهایی همچون آمیگدال می باشند. بعلاوه، تغییراتی که در عملکرد هسته ی آکومبنس و سایر ساختارهای کورتیکالو ساب کورتیکال بیماران مشاهده شده حکایت از پیچیدگی در پاتولوژی این اختلال و به تبع آن رویکردهای مختلف درمانی برای این طیف بیماران دارد. به همبن دلیل درمان های دارویی، آموزشی، رفتاری و حتی تخریک مغز در سابقه ی درمانی بیماران ASD ثبت شده است. با توجه به قابلیت پلاستیسیتی وسیع مغز در تمام دوران های زندگی و بویژه دردوران کودکی و امکان بازسازماندهی مدارها و سیناپس های آن با تمرین و تحریک، آگاهی مربیان از این یافته ها و ارائه راهکارهای آموزشی ویژه، به شاغلین و والدین آنان میتواند کمک موثری به بهبودی یا تسریع درمان بیماران مذکور بنماید. هدف از این مقاله ی مروری، بررسی آخرین یافته های نورساینس و نوروبیولوژی بیماران ASD و ارائه یراهکارهایی به مربیان و والدین با توجه به نوروپاتولوژی بیماران مذکور می باشد.

اوتیسم، نوروبیولوژی، پلاستی سیتی، آموزش، یادگیری