فریده شیرکوند - گروه روان شناسی بالینی، دانشکده علوم انسانی، واحد سمنان، دانشگاه آزاد اسلامی، سمنان، ایران
شاهرخ مکوند حسینی - دانشیار گروه روان شناسی بالینی، دانشگاه سمنان، سمنان، ایران

هدف مطالعه حاضر بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر تاب آوری بیماران مبتلا به ویتیلیگو بود. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی بود و از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بهره گرفته شد. بیماران مبتلا به ویتیلیگو مراجعه کننده به بیمارستان تخصصی پوست رازی در شهر تهران در سال 1397 جامعه آماری این مطالعه را تشکیل دادند. نمونه پژوهش، 40 بیمار بودند که به شیوه در دسترس انتخاب و با تخصیص تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل (هر زیر گروه 20 نفر) گمارش شدند. ابزار گردآوری داده ها مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون ( 2003 ) بود که قبل و بعد از مداخله توسط آزمودنی های هر دو گروه تکمیل گردید. آزمودنی های گروه آزمایش در معرض درمان متمرکز بر شفقت به مدت 8 جلسه دو ساعته قرار گرفتند، در حالیکه آزمودنی های گروه کنترل تا پایان درمان مداخله ای دریافت نکردند. برای تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس تک متغیری (ANCOVA) با بهره گیری از نرم افزار SPSSV20 استفاده شد. نتایج حاکی از آن بود که میزان تاب آوری آزمودنی های گروه آزمایش پس از دریافت بسته درمان متمرکز بر شفقت به طور معناداری در مقایسه با گروه کنترل افزایش پیدا کرده بود (P> 0/01). با توجه به تایید اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت، پیشنهاد می گردد این مداخله درمانی در کلینیک ها و مراکز تخصصی پوست جهت بهبود وضعیت روانشناختی بیماران ارایه گردد.

تاب آوری، درمان متمرکز بر شفقت، ویتیلیگو، بیمار