مصطفی طالشی - دانشیار گروه علوم جغرافیایی دانشگاه پیام نور و عضو قطب علمی توسعه پایدار محیط جغرافیایی دانشگاه شهید بهشتی

یکی از دغدغدهای نظام مدیریت و برنامه ریزی پایداری اقتصادی سکونتگاه های روستایی در دهه های اخیر همانا دستیابی به الگوهای پایدار بومی از مشارکت جوامع محلی است.بسیاری از طرحها و پروژه های توسعه اقتصادی در سکونتگاه های روستایی با محدودیت سازمان بخشی تشکل های روستایی در قالب الگوی مشارکتی روبرو است و در واقع سازمانهای دولتی اثرگذار با اعمال متولی گری در نظام برنامه ریزی به جای بستر سازی تسهیل گری در فعالیتها و پروژه های عمرانی_ توسعه ای بمنظور توانمندسازی جوامع محلی با خروج دستگاه و نهاد اجرایی از آن طرح و پروژه، بسیاری از سرمایه گذاریهای اقتصادی در مدت زمان کوتاه دچار محدودیتهای اساسی شده و در پی آن ناپایداری نظام سکونتگاه های روستایی بصورت فزاینده ای افزایش مییابد. حال پرسش آن است کدام رهیافت برنامه ریزی مشارکتی و با چه ظرفیتی بصورت هدفمند، آینده نگر توانایی پایداری اقتصادی را تسهیل می نماید. الگوی نظام برنامه ریزی مشارکتی در سطح خرده سامانه های جوامع محلی همیار و توانمند در حوزه های فعالیت اقتصاد بومی را در پهنه های روستایی شکل میدهد و سپس در سطوح میانی و کلان سیاست گذاری، یکپارچکی نظام اقتصادی و پیوند عملکردی نهادهای اثرگذار اجرایی در سطح شهرستان و استان قابل برنامه ریزی است. برنامه ریزی مشارکتی با الگوی قابل انعطاف از طریق مشارکت آگاهانه، همه جانبه و مستمر بهره برداران روستایی آغاز و با شیوه های تسهیل گری و سیاستگذاری دستگاه ها و نهادهای اجرایی توانمندسازی جوامع روستایی را از طریق تشکلها و نهاد سازی در دستیابی به پایداری اقتصادی طرحریزی می نماید.

برنامه ریزی مشارکتی، پایداری، نظام اقتصاد روستایی، سکونتگاه های روستایی.