لیلا نیک اندیش - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، گروه معماری ، واحد بندرعباس، دانشگاه آزاد اسلامی، بندرعباس، ایران
حیدر جهان بخش - استادیار گروه معماری، دانشگاه پیام نور مرکز تهران شرق، تهران، ایران

ناحیه تاریخی شهرها میراث ارزشمند معماری و کالبدی به جای مانده از گذشتگان ماست که در طول زمان در هویت بخشی به حیات شهری همواره نقش بارزی ایفاء نموده است. این بخش از شهر تجلی گاه ابعاد فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی مردمانی است که در دوره های تاریخی در این بخش از شهر، روزگار سپری کرده و هویت فرهنگی آن را به ثبت رسانده اند. دراین میان، بافت کهن شهر شوشتر به عنوان یکی از این مصادیق، دارای ساختار معماری و شهرسازی ویژه ای بوده که مورفولوژی و تیپولوژی شهری و معماری آن برآمده از عوامل خاص تاریخی، فرهنگی، اقلیمی و جغرافیایی می باشد. لذا هدف از این مقاله، بازشناسی عوامل زمینه ای در سیمای شهری بافت قدیم شوشتر است تا ساختار معماری و شهرسازی آن از منظر زمینه گرایی مورد واکاوی قرار گیرد.روش اصلی تحقیق این مقاله توصیفی - تاریخی و تحلیل کتابخانه ای است که با رجوع به اسناد و مدارک مورد بازبینی قرارگرفته است. یافته های این پژوهش نشان می دهد که استفاده از اصول معماری زمینه گرا در بافت تاریخی شهر شوشتر از عوامل مهم پیوند دهنده معماری منطقه با فاکتورهای، فرهنگی و اجتماعی جامعه می باشد. بر این مبنا، اصول و معیار حاصل از این پژوهش می تواند برنامه ریزان را در تدوین ضوابط و راهنمای طراحی فضاهای شهری شوشتر یاری نماید

شوشتر، سیمای شهری، معماری زمینه گرا، بافت تاریخی شوشتر