آناهیتا عبد شریف آبادی - کارشناس ارشد فناوری معماری دانشگاه هنر و معماری پارس

انسان از آغاز آفرینش همواره با طبیعت همراه بوده است، هر چند که گاهی برای رفاه و زندگی بهتر مجبور به تصرف در طبیعت و سلطه بر آن با ایجاد تغییراتی مصنوع و ساخته ی دست بشر می شده است. چنانچه هرمان هسه می گوید ما باید طبیعت را به چشم مادرمان بنگریم و با آرامش خودمان را به او تسلیم کنیم تا بتوانیم خیلی راحت احساس کنیم که به جهان باز می گردیم، همان طور که همه موجودات دیگر باز می گردند. همه ی ما در حقیقت جزئی جدایی ناپذیر از این کل هستیم. طغیان عبث است، ما باید خودمان را به این جریان بزرگ واگذار کنیم. با توجه به موارد ذکر شده احترام به طبیعت، احترام به انسان و حیات بشر است.از سوی دیگر اکثر ادیان الهی به معاد و زندگی پس از مرگ معتقد هستند و دین زرتشتی از این قاعده مستثنی نبوده است. در دین زرتشتی اعتقاد بر این است که تا حد امکان به طبیعت احترام گذاشته شود، لذا در گذشته های بسیار دور اموات خود را دفن نمی کردند تا خاک آلوده نشود و نمی سوزاندند تا هوا و آتش آلوده نگردد و آن را به آب نمی سپردند تا آب آلوده نگردد، اما رفته رفته با گذر زمان، معماری آرامگاه ها دستخوش تغییراتی شد. در این پژوهش هدف بررسی چگونگی تغییر و تحولات معماری آرامگاه ها و نتیجه گیری از این تغییرات حاصل از مشاهدات میدانی می باشد، چرا که لزوم بازگشت به گذشته و آداب و رسوم باستانی با اهداف معنوی و اصیل، امری غیر قابل انکار است.

آرامگاه زرتشتیان، اعتقاد به معاد در دین زرتشت، معماری آرامگاه ها، دین زرتشت و طبیعت، آرامگاه