مهتا تاری - استادیار گروه معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد یادگار امام خمینی (ره)

با توجه به وقوع سوانح متعدد در کشورهای مختلف و سوابق کم وبیش گسترده کشورهای سانحه خیز، آموزه های بسیاری در مورد رویارویی با بحران ها ازجمله درزمینه ی تامین سرپناه و سکونتگاه موقت برای بازماندگان سوانح وجود دارد، که بخش عمده ای از این آموخته ها در حال حاضر به عنوان مفاهیم نظری و پایه ای، موردتوافق بوده و در فرآیند اسکان سانحه دیدگان مورداستفاده قرار می گیرند در این پژوهش باهدف بازنگری نحوه پاسخگویی به نیاز اسکان موقت بازماندگان سوانح اخیر در داخل کشور به بررسیدستاوردهای حاصل از نحوه تامین سکونتگاه موقت در آن ها، به ویژه جستجوی نحوه تامین انتظارات سکونتی مردم در فضاهای باز تجهیز شده به عنوان محل اقامت موقت و میزان رضایتمندی مردم از آن ها پرداخته شده است. لازم به ذکر است که در اغلب تجارب اسناد مربوط به پس از سانحه به مسئله نوع سرپناه های فراهم شده برای بازماندگان و اقدامات مراکز مربوطه در این مورد و مشکلات جامعه در پذیرش آن، پرداخته شده و کمتر به نحوه استقرار سرپناه ها در محیط و در تعامل باهم و سایر نیازهای مربوط به تجمعسرپناه ها در کنار یکدیگر اشاره شده است. جهت نیل به اهداف این پژوهش با استفاده از جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای و میدانی ابتدا پیشینه نظری پژوهش های موردی مرتبط با این تحقیق بررسی می شوند. در ادامه تجارب عملی، بررسی نمونه های موردی و مقایسه تطبیقی نمونه ها صورت می گیرد، همچنین به استانداردها، ضوابط و برنامه فیزیکی موردنیاز طراحی پرداخته می شود و در انتها با استفاده از تکنیک SWOT ارزیابی نقاط قوت، ضعف تدوین شده است و راهکارهای بهینه با توجه به این تحلیل ها به دست آمده است

مناطق بحران زده، اسکان موقت، بحران های طبیعی، راهکار بهینه اسکان