مریم صفارپور - کارشناس ارشد معماری، گروه معماری، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد یادگار امام خمینی (ره) شهر ری، تهران، ایران.
علی اکبری - استادیار گروه معماری، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد یادگار امام خمینی (ره) شهر ری، تهران، ایران.

در بسیاری از شهرهای بزرگ ایران، از دوران پهلوی اول، بنای کارخانه های متعددی به عنوان میراث معماری صنعتی مدرن باقی مانده است. عمدتا این کارخانجات شهری، امروز در بافت های فرسوده واقع اند و سال ها است که به متروکه های فراموش شده تبدیل شده اند که منجر به بروز مشکلات فرهنگی و اجتماعی و افزایش بروز جرم هایی از جمله مصرف مواد مخدر شده اند. با توجه به اهمیت رویکرد باززنده سازی بناهای تاریخی در جهان، می توان از این مقوله در کشورهای درحال توسعه نیز استفاده کرد. با این اقدام، می توان بافت های فرسوده شهری را رونق بخشیده و با صرف هزینه های محدودتری، مبتنی بر اوصول توسعه درون زا، هم ساختمان های متروکه را که بخشی از هویت و تاریخ معاصر ایران به شمار می روند، حفظ کرد و هم بافت فرسوده را که سال هاست به دلیل ساختار فرسوده دچار رکورد اقتصادی شده است، تحرک بخشید. برای باززنده سازی مناسب این گونه بناها لازم است تا بستر صنعتی مورد مطالعه جامع قرارگرفته و ضمن انجام مطالعات پایه، کاربری متناسب با فضای صنعتی موردنظر تعریف شود و درنهایت برنامه فیزیکی متناسب با تمام آرمان ها و اهداف اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی پیاده شود. در این پژوهش روش تحلیل این پژوهش به صورت روش کیفی است. از روش تحلیب تحلیلی توصیفی برای نتیجه گیری مناسب استفاده شده اسنت و روش جمع آوری اطلاعات-میدانی و کتابخانه ای است. نتایج بحث نشان می دهد نحوه اعمال باززنده سازی کارخانه صننعتی آرگو با برنامه فیزیکی متناسب با کاربری جدید متناسب شده است و می توان اظهار داشت برنامه فیزیکی مذکور پتانسیل لازم برای باز زنده سازی کارخانه را شامل می شود.

میراث صنعتی، باززنده سازی بنا، برنامه فیزیکی، کارخانه آرگو، بافت فرسوده