حسین آدینه - گروه شیلات، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه گنبد کاووس، گنبد کاووس، ایران
محمد هرسیج - گروه شیلات، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه گنبد کاووس، گنبد کاووس، ایران

زمینه مطالعه: در سال های اخیر، استفاده از بیوفلاک به عنوان یک روش پرورشی برای حفظ کیفیت آب و کاهش هزینه غذای مصرفی در محیط پرورش میگو قابل توجه است. هدف: هدف از این مطالعه بررسی اثرات استفاده از سطوح مختلف بیوفلاک بر کیفیت آب، عملکرد رشد و بازماندگی پست لارو میگوی وانامی پرورش یافته بدون تعویض آب است. روش کار: پست لاروها با میانگین وزنی و طولی به ترتیب mg 85/0± 48/7 و mm 49/0± 23/9 در 15 تانک با حجم L 40 و تراکم 10 پست لارو در لیتر ذخیره سازی شدند. سطوح مختلف بیوفلاک به عنوان منبع غذایی به آب مخازن آزمایشی اضافه شد: تیمار 0B (100% کنسانتره)، تیمار 75B (75 % بیوفلاک+ 25% کنسانتره)، تیمار 50B (50% بیوفلاک+ 50% کنسانتره)، تیمار 25B (25% بیوفلاک+ 75% کنسانتره) و تیمار 100B (100% بیوفلاک). طول انجام دوره آزمایش 28 روز بود. نتایج: سطح آمونیاک کل در تیمار 25B نسبت به دیگر تیمارها کاهش نشان داد (05/0> P). سطح نیترات بطور معنی داری در تیمار 25B  و 50B  نسبت به دیگر تیمارهای در روز 28 آزمایش کاهش یافت (05/0> P). در پایان آزمایش، نتایج نشان داد که رشد و بازماندگی میگو در تیمار 25B (بترتیبmg  20/32± 23/301 و 56/81%) نسبت به دیگر تیمارها افزایش داشت (05/0> P). غلظت کل مواد جامد معلق در تیمارها در طول دوره آزمایشی افزایش داشت. نتیجه گیری نهایی: نتایج این مطالعه نشان داد که جایگزینی 25 % بیوفلاک (25B) با غذای کنسانتره می تواند عملکرد رشد و کیفیت آب محیط پرورش میگو را بهبود بخشد.

میگوی پاسفید, سیستم بیوفلاک, پارامترهای رشد, بهره وری تغذیه, کیفیت آب محیط پرورش