علی سلیمی - دانشیار زبان و ادبیات عربی دانشگاه رازی کرمانشاه
محمد نبی احمدی - استادیار گروه ادبیات عربی دانشگاه رازی کرمانشاه

نام شهریار، این تب کرده­ی عشق [1] با غزل سنتی در شعر فارسی پیوند خورده است. او سنت­گرایی بود که روی به سوی نوگرایی داشت، و از سوی دیگر، غالب نوگرایان، وی را در غزل سنتی در شعر معاصر، سرآمد می­شمرند. عشق و شوریدگی، جان مایه ی اصلی غزل های اوست. در ابتدای جوانی، عشقی زمینی خرمن وجود او را به آتش کشید، اما ناکامی در این دل باختگی، وی را به سوی عشقی عرفانی و آسمانی سوق داد. غزل­های او وصف حال این هجران است. شهرت او علاوه بر اینها، مدیون شعر روستایی- اجتماعی حیدر بابا سلام اوست که خاطرات تلخ و شیرین گذشته را با زبانی ساده و دل نشین روایت می­کند.  شهریار از میان نوگرایان، تعلق خاطری ویژه به نیما داشت. شعر افسانه­ی نیما، او را که به گفته­ی خودش طفل مکتب حافظ بود، وارد دنیایی جدید نمود. درد دل­ها و گفتگوهای سرشار از مهر و عطوفت او با نیما، در سه سروده­ی: شاعر افسانه و دو مرغ بهشتی و پرواز مرغ بهشتی گویای عمق همزبانی این دو شاعر نامدار با همدیگر است. او در اثر برجسته­ی دو مرغ بهشتی ­که ماجرای دیدار خود با نیما را شرح می­دهد، از شعر افسانه وی الهام گرفته است. 

شهریار, سنت­گرایی, نوگرایی, حیدر بابا, نیما