سعید ایمانی - دکتر تخصصی روانشناسی بالینی، استاد یار گروه روانشناسی بالینی و سلامت، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه شهید بهشتی
مرتضی ذاکری - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، سازمان زندان ها و اقدامات تامینی و تربیتی کشور، مرکز آموزش و پژوهش منطقه ۱۰ کشوری، گیلان، ایران

مقدمه: تعارض های زناشویی حاصل اختلاف نظر زوجین در زمینه اهداف شخصی، انگیزه ها و یا اولویت های رفتاری است. در صورتی که تعارض به خوبی مدیریت شود با رشد و توامندی همراه است و در صورت مدیریت ناکارآمد زوجین محکوم به تحمل رابطه ای دلسردکننده خواهند بود. بنابرین هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی در مان مبتنی بر تعهد و پذیرش به شیوه گروهی در خود متمایزسازی و سازگاری زناشویی زنان دارای تعارض زناشویی در آستانه طلاق بود.روش: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی همراه با پیش آزمون-پس آزمون با گروه آزمایش و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان متاهل دارای تعارض زناشویی مراجعه کننده به مرکز مشاوره خانواده بهزیستی شهر رشت در سال 1397بود. نمونه پژوهش شامل 30 زن متاهل به شیوه نمونه گیری در دسترس از میان زنان دارای تعارض زناشویی در آستانه طلاق مراجعه کننده به مرکز مشاوره خانواده انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند و به مقیاس های خود متمایز سازی اسکورون (DSI-R) و سازگاری زناشویی اسپانیر (DAS) پاسخ دادند. گروه آزمایش مداخله ای در 10 جلسه دو ساعته دریافت نمودند. پس از اتمام جلسات از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. برای تحلیل داده ها از تحلیل کواریانس استفاده شد.یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تهعد در مرحله پس آزمون سبب افزایش خود متمایزسازی و سازگاری زناشویی شده است.نتیجه گیری: با توجه به اینکه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد می تواند باعث افزایش خود متمایز سازی و سازگاری زناشویی شود، پیشنهاد می شود از این رویکرد درمانی در مراکز مشاوره خانواده مورد استفاده قرار گیرد.

پذیرش و تعهد، خودمتمایز سازی، سازگاری زناشویی، تعارض زناشویی، طلاق