مژده رحمانی - دانشجوی کارشناسی ارشد بخش مهندسی مواد دانشکده مهندسی دانشگاه شیراز
سیدمجتبی زبرجد - استاد بخش مهندسی مواد دانشکده مهندسی دانشگاه شیراز
رحیم اقرء - دانشیار، پژوهشکده مکانیک، پژوهشگاه فضایی ایران
محمدهادی مقیم - پژوهشگر، مکانیک، پژوهشگاه فضایی ایران

غشاهای جداکننده یکی از اجزای مهم در باتری های لیتیوم یون محسوب می شوند. در سال های اخیر تلاش های بسیاری جهت ارتقاءغشاهای باتری های قابل شارژ مورد استفاده در دستگاه های الکترونیکی قابل حمل انجام شده است از وظایف مهم این غشاها می توان به ایجاد یک مرز فیزیکی میان اند و کاتد اشاره کرد که از ایجاد اتصال کوتاه الکتریکی بین کاتدوآند جلوگیری می کند و همچنین به عنوان مخزن الکترولیت هنگام انتقال یون ها در فرآیند شارژ ودشارژ عمل می کند. ساختار وموادمورد استفاده در تولید غشاهای باتری، عملکرد باتری های لیتیوم یون را تعیین می کند. دراین پژوهش اصلاح سطح غشاء پلی پروپیلنی به وسیله پوشش نانوالیاف پلی وینیل الکل PVA و نانو الیاف کامپوزیتی پلی وینیل الکل نانو سیلیکا PVA و SiO2 انجام شد. نتایج نشان دادند که زاویه تماس نمونه اصلاح شده با محلول 8% نسبت به PP 49 ͦ کاهش یافت و مقاومت حرارتی نیز به میزان 30% درصد در شرایط اصلاح سطح به وسیله نانوالیاف PVA-SiO2 افزایش می یابد. نتایج آزمون نفوذپذیری نیز نشان دادند که استفاده از نانوالیاف، تخلخل سطح غشاء را در محدوده مناسب حفظ می شود. استفاده از PVA با غلظت 12% باعث افزایش 7% درصد انقباض نسبت به 8% PVA می شود.

غشاء جداکننده، الکتروریسی، باتری لیتیوم یون، پلی پروپیلن، پلی وینیل الکل، نانوسیلیکا