مهتاب مرادی - کارشناس ارشد کارگردانی نمایش دانشگاه تربیت مدرس تهران

صلح، از وجوه گوناگون، تعاریف گوناگونی دارد. مهم ترین و دقیق تری ن آنها که اتفاقا ریشه در قاره ی آسیا دارد، صلح درون است. جهان نو از طریق گسترش دانش ها دریافته که نهادینه کردن فرهنگ و شالوده ی هرچیزی در وجود انسان، در سنین کودکی، بسیار قوی تر و بهتر اتفاق می افتد. این مسئله در فرهنگ کهن ما نیز سفارش شده. همچنین، این نکته نیز به اثبات رسیده که آموزش و صرف یادگیری از راه آموختن درس ها و آموزههای خشک و فرمولیزه، ممکن است اگر نه باعث دفع، که دست کم، کمتر با اقبال و توفیق رو به رو شود. در همین پیوند، آموختن و یادگیری مفهوم عمیقی همچون صلح نیز باید بر پایه و شالوده ی فرهنگ، و با آمیزهو رنگ و لعاب جذاب و اثرگذار هنر انجام شود. ذهن کودک، لوح سفیدی است که آموزه ی صلح را اگر با زبان و بیان هنر درک کند، قادر خواهد بود در آینده ی جامعه ی خود، مروج، مدافع و ناش ر صلح باشد. تربیتفرهنگی-هنری کودک، می تواند شخصیت او را اعتلا داده و در صورت آموزش و هدای ت درست، در آینده سکانداری مناصب اجرایی یا جایگاه های اثرگذار در مقوله ی صلح را تصاحب کند. مقوله ی صلح و کودک، چنان در روزگار مدرن جدی گرفته شده که جدا از جشنواره های هنری، ورزشی و فرهنگی معتبر دراین زمینه، جایزه ی بزرگ و وزینی به نام جایزه ی بین المللی صلح کودکان نیز بنا شده که اهمیت کودک و صلح را با فرهنگ سازی قوی تری در جهان خاطر نشان می سازد. نگاهی به تاریخ نشان می دهد که عقبه و پشتوانه ی تربیتی قوی فرهنگی در خانواده ها، کودکانی را پرورش و به جامعه تحویل داده که سیاستمداران، هنرمندان، فیلسوفان و برندگان جایزه ی صلح نوبل، از آن دسته اند. نتیجه این که تاثیر فرهنگ و هنر در تربیت کودک برای اثر گذاری بر مقوله ی صلح، از همه ی جوانب، سنجیده و اثبات شده است. این مقاله با همین رویه، و با ذکر برخی فعالیت ها و نهادهای مرتبط با پرورش صلح در کودکان، این روش پایدار را ارزیابی می کند.

کودک، صلح، فرهنگ، هنر، آموزش