نورالدین نخستین انصاری - فیزیوتراپیست، استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران

اسپاستیسیته یکی از علائم اصلی و جدی سکته مغزی است که چالشی برای بیماران و درمانگران است. اسپاستیسیته عبارت از افزایش وابسته به سرعت در تون عضله ناشی از افزایش تحریک پذیری رفلکس کششی به عنوان جزئی از سندروم نورون محرکه فوقانی. اسپاستیسیته در صورت عدم کنترل می تواند باعث اختلالات حرکتی، ناتوانی در انجام کارهای زندگی روزمره و فعالیت های اجتماعی، و کاهش کیفیت زندگی مبتلایان گردد. روش های مختلف پزشکی و توانبخشی برای کنترل و درمان اسپاستیسیته وجود دارد. درمان های پزشکی اثر محدودی دارند و باید با درمان های فیزیوتراپی همراه گردند تا اثربخشی آنها افزایش یابد. رویکردهای مختلف فیزیوتراپی شامل تمرین درمانی، کشش، و عوامل فیزیکی (مانند اولتراسوند، شاکویو) هستند که برای پیشگیری از بدتر شدن اسپاستیسیته و همچنین درمان آن استفاده می شوند. سوزن زدن خشک یک تکنیک نسبتا جدید در فیزیوتراپی است که استفاده از آن در سراسر جهان و در بیماری های مختلف از جمله بیماری های نورولوژیک در حال گسترش است. در طی سال های اخیراستفاده از سوزن زدن خشک برای درمان اسپاستیسیته پس از سکته مغزی مورد توجه قرار نگرفته است . نتایج: موثر بودن سوزن زدن خشک در درمان اسپاستیسیته پس از سکته مغزی در چندین تحقیق کلینیکی نشان داده شده است. اثرات سوزن زدن خشک در کاهش اسپاستیسیته ممکن است مکانیکی و عصبی باشد. نتیجه گیری: یافته های موجود پتانسیل بالقوه و قابل توجه سوزن زدن خشک را در کنترل اسپاستیسیته پس از سکته مغزی تایید می کنند.