سیده کبری مظفری - دانش آموخته کارشناسی ارشد مشاوره و راهنمایی- توانبخشی از دانشگاه محقق اردبیلی

مقدمه: مطالعات نشان میدهد افراد کمشنوا بیشتر از افراد شنوا به مشکلات روانپزشکی از جمله مشکلات رفتاری مبتلا هستند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی مداخله ی مبتنی بر درمان شناختی - رفتاری بر تکانش گری درکودکان کم شنوا بود. روش: طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه ی آماری پژوهش حاضر کلیه کودکان کم شنوا 6تا12 سال تحت پوشش بهزیستی شهرستان کامیاران میباشد، که از بین 38کودکی که در پرسشنامه تکانشگری بارت نمره بیشتر از برش پرسشنامه(60و بالاتر) کسب کرده بودند 30 نفر به صورت تصادفی انتخاب در دو گروه آزمایش 15)نفر) و گره گواه ( 15نفر) جایگزین گشتند. کودکان گروه آزمایش به مدت دوارده جلسه (هر جلسه 30 دقیقه) تحت درمان گروهی CBT توسط یک گروه درمانگر قرار گرفتند؛ اما کودکان گروه کنترل در این مدت هیچ برنامهای دریافت نکردند. برای جمع آوری داده ها گروه آزمایش پرسشنامه تکانشگری بارت را در آغاز و پایان مداخله تکیمل نمودند . داده های جمع آوری شده با روش تحلیل کواریانس مورد تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته ها: یافته های پژوهش حاکی از کاهش تکانشگری کودکان کم شنوا در اثر درمان شناختی-رفتاری بوده است. نتایج: سطح بالای تکانشگری منجر به شکست های ارتباطی و اجتماعی افراد میشود بناباین کاهش و کنترل آن یک امر ضروری میباشدکه با مداخله ی درمان شناختی-رفتاری این هدف محقق میگردد.

درمان شناختی-رفتاری، تکانشگری، کودکان کم شنوا