غلامعلی خمر - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری،دانشگاه زابل
سمیه راهدارپودینه - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه زابل

موضوع زمین و چگونگی استفاده از آن همواره موضوع و بستر اصلی برنامه ریزی شهری بوده و در حقیقت سرنوشت نهایی طرح توسعه شهری را چگونگی مداخله و نظارت بر نحوه استفاده از زمین رقم می زند و همواره یکی از مسائل اجتماعی اقتصادی و کالبدی در شهرنشینی معاصر را این مقوله تشکیل داده است .برنامه ریزی آمایشی نوعی برنامه ریزی فضایی است، این برنامه ریزی شامل همه سطوح برنامه ریزی شهری، ناحیه ای، ملی و بین المللی است. کاربری زمین به عنوان یکی از مولفه های مفهومی آمایش سرزمین نیز نوع استفاده از زمین به جهت نوع فعالیت تعریف میشود. هدف تحقیق حاضر بررسی نحوه توزیع کاربری های اداری-دولتی شهر زابل با رویکرد آمایش شهری است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و اسنادی و بررسیهای میدانی در سطح شهر زابل میباشد. در مرحله تحلیل با استفاده از نرم افزار Arc GIS و Geo DA اقدام به تحلیل فضایی و بررسی نحوه پراکندگی جمعیت و کاربری های اداری- دولتی در شهر زابل نموده ایم. نتایج تحقیق حاکی از آن بود که کاربریهای اداری- دولتی موجود شهر زابل دارای پراکنش عادلانه ای در بین نواحی شهری نیست و به غیراز ناحیه 2 شهری، بقیه نواحی دارای سهم ناچیزی از این نوع کاربریهاست. بنابراین انتظار میرود مدیران شهری بیش ازپیش متوجه اهمیت توزیع متوازن این کاربریها باشند تا با اقدامات و برنامه ریزی های آتی خود، توزیع و تخصیص متوازن کاربری اداری – دولتی به هر یک از نواحی با حفظ انسجام عملی این کاربری و در راستای برخورداری عادلانه نواحی شهری از کاربری مذکور گام برداشته و زمینه ساز پایداری محیط شوند.

کاربری اراضی،آمایش شهری،شهر زابل،Geo DA ،GIS