جواد شریف نژاد - استادیار، گروه معماری، واحد ارومیه، دانشگاه آزاد اسلامی، ارومیه ، ایران
زهرا مصطفایی - دانشجوی کارشناسی ارشد ، گروه معماری، واحد ارومیه ، دانشگاه آزاد اسلامی، ارومیه ، ایران

معماری ایرانی از دیرباز مهد یک مفهوم پایدار و روانشناسی در تمام زمینه ها است. معماری معاصر ایران مربوط به اواخر دوره ی قاجار و سال 1300 هجری شمسی مصادف با زمانی است که معماری غرب توسط دانش آموختگان ایرانی از اروپا وارد کشور شد. در این دوره گروهی صرفا از آثار غربی تقلید کردند و گروهی در صدد ادغام با معماری کهن ایرانی برآمده اند و هر دو موفقیت ویژه ای به جز در موارد کم تا به امروز بدست نیاورده اند. باگسترش شهرها ،مجتمع های مسکونی با سرعت بیشتری در شهرها گسترش یافتند و به دلیل الگو برداری بناها از معماری غربی، توجهی به فرهنگ مردم ایران نشده است. نمونه حس تعلق به مکان به وضوح در آثار تاریخی کشورمان قابل مشاهده است و با گذشت چندین دهه از عمر این بناها همچنان حس تعلق به مکان در ساکنین این فضاها موجود میباشد. در عصر معاصر شناخت انسان و محیط خانه، و چگونگی ارتباط این دوعامل با همدیگر اهمیت ویژه ای دارد. از این رو روانشناسی محیطی میتواند عرصه ی مهم در شناخت انسان و محیط در مجتمع مسکونی محسوب شود. مجتمع مسکونی امروزه در تمام نقاط کشور اجرا شده و این عامل باعث شده تمام فعالیت های ساکنین بیشتر در این فضاها انجام گردد. پژوهش فوق در وحله ی اول با شناخت و برسی معماری معاصر مجتمع مسکونی و عوامل موثر در روانشناسی محیط و همچنین حس تعلق به مکان، سعی در تسلط کامل بر عوامل فوق داشته و در وحله ی دوم با ارائه ی راهکارهایی در جهت افزایش حس تعلق به مکان در مجتمع های مسکونی با توجه به روانشناسی محیطی دارد تا بتواند بازنگری مهم در مجتمع های مسکونی داشته باشد.

مجتمع مسکونی، معماری معاصر ، روانشناسی محیط، حس تعلق به مکان