امیرحسین مزینی - عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس

چگونگی تعامل بخش اسمی و واقعی اقتصاد (و از آنجمله دستیابی به روشهای بهینه تأمین مالی) پیوسته یکی از مهمترین دغدغه- های سیاستگذاران بوده و میباشد. شاید بتوان در یک نگاه کلی، بازارهای پول و سرمایه را مصداقی از بخش اسمی اقتصاد دانست که عملاً تأمین مالی (کوتاه و بلندمدت) بخش واقعی را بر عهده دارند. یکی از رویههای اساسی در این رابطه, تبدیل به اوراق بهادار کردن داراییها و بطور کلی استفاده از ابزارهای مالی مبتنی بر دارایی است که(در کنار مکانیزم خلق اعتبارات) ضمن امکان تجمیع منابع مالی باعث میگردند هر چه بیشتر ارتباط میان بخشاسمی و واقعی اقتصاد برقرار گردد. بنظر می رسد بهرهگیری از این رویکرد در راستای تأمین مالی بخش گردشگری نیز میتواند کارساز باشد. چرا که این بخش به عنوان یک صنعت بین المللی که سالانه گردش مالی قابل توجهی را ایجاد مینماید، پیوسته نیازمند دستیابی به ابزارها و مجاری جدید جهت تجهیز وجوه برای سرمای هگذاری است. رشته فعالیتهای مختلف موجود در این صنعت هر چه بیشتر این نیاز را خاطر نشان مینماید مواردی چون: مناطق نمونه گردشگری، تاسیسات اقامتی، مجتمعهای خدمات رفاهی بین راهی سایتهای طبیعت گردی )اکو توریسم( و ... . بنظر میرسد از میان روشها و ابزارهای تأمین مالی موجود، ابزارهای تأمین مالی اسلامی و بخصوصاوراق صکوک میتوانند در این راستا بکار آیند. در این مقاله ضمن مروری اجمالی بر این روشها، مکانیزم اجرایی استفاده از این اوراق در تأمین مالی بخش گردشگری در قالب یک مدل عملیاتی پیشنهادی مورد بررسی قرار میگیرد

گردشگری، تأمین مالی، ابزارهای اسلامی، صکوک