محمدرضا مانی فر - دکتری تخصصی ژورنالیسم و پژوهشگر سازمان صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران

هدف اصلی این تحقیق، شناخت مرزها یا در اصطلاح حریم حرفه برنامه ریزی سازی در سازمان صدا و سیماست و محقق با آگاهی از 1. ویژگی هاو تجربه های انباشته فرهنگی ایرانیان در گذر تاریخ، به ویژه در ایران معاصر، 2 . ریل گذاری فرهنگی استعمار در جامعه انقلاب کرده ایرانی،3 . هنجارهای مطلوب برنامه سازی در صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران و 4 . فضای فکری حاکم بر عملکرد و رفتار حکومت مردان ونخبگان، و عموم مردم به عنوان پیام گیران صداوسیما، این پرسش را به طور مشخص، مطرح می کند که برنامه ساز ایرانی برای ایفای نقش میانجی مطمئن بین دولت و ملت، چگونه می تواند استقلال حرفه ای خود را در دروازه بانی اخبار و مطالب، حفظ کند استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و نیز تجربه نزدیک به دو دهه حضور محقق در بخش های مختلف سازمان صداوسیما نشان میدهد: عقلانیت و قانونگرایی، واقع بینی و گفت و گوی منطقی؛ ایفای نقش به مثابه عقل مستقل ، کاهش تنش و مهار و هدایت پتانسیل تضاد و دولت ستیزی، پرهیز از افتادن به دام دوقطبی های ساختگی استعمار و ترسیم دوقطبی اصیل آنقلاب- استکبار یا انقلابی- طاغوتی بر مبنای اصول تغییرناپذیر قانون اساسی، ترویج نقد غیرمخرب بر مبنای رویکرد عینی- تشریحی در برنامه سازی ها و مسئولیت پذیری در برابر پیام گیران در رفتار ارتباطی برنامه سازان، از جمله عوامل حفظ استقلال حرفهای در دروازهبانی اخبار و مطالب هستند که زمینه را برای ایفای نقش میانجی بین دولت و ملت، فراهممی کنند؛ گرچه هر جه نشانه های توهم آگاهی در رفتار ارتباطی برنامه سازان توهم مخاطب پنداری و نیز عملکرد و رفتار دولتمردان- توهم مارپیچ سکوت - کاهش یابد؛ به همان میزان، ایفای این نقش، مطمئن تر به نظر می رسد و می توان از ایفای نقش صداوسیما به عنوان میانجی مطمئنی بین دولت و ملت گفت.

دولت، صداوسیما، برنامه سازی، فرهنگ تضاد، دولت ستیزی، توهم آگاهی