حسین نورمحمدی - دانشجوی دکتری حقوق جزا وجرم شناسی دانشگاه علامه طباطبایی تهران
وحید بازوند - دانش آموخته ی مقطع کارشناسی ارشد حقوق جزا و جرم شناسی دانشگاه علوم قضایی تهران

به منظورحمایت ازاطفال معارض باقانون، دادرسی افتراقی درسطوح مختلف سیاست جنایی مدنظر سیاست گذاران کیفری می باشد. در این میان، سیاستجناییافتراقی تقنینی از اهمیت ویژهای برخوردار است؛ چرا که سنگ بنای برخورداری طفل معارض با قانون از حقوق ویژه دادرسی از این نقطه آغاز میگردد . یکی از ویژگیهای این اشخاص، آسیب پذیری شدیددر قبال آسیبهای اجتماعی محیط پیرامون است. به همین دلیل ماده 414 قانون آیین دادرسی کیفری 1392، پس از احراز مصلحت طفل، امکان برگزاری جلسه دادگاه را بدون حضور وی پیش بینی نموده است؛ چرا که حضور طفل در محاکم دادگستری به لحاظ جو حاکم برآن باعث آزردگی خاطرطفل خواهدشد. مفاداین مستند قانونی، اختیار قاضی در تشخیص مصلحت طفل جهت حضور یا عدم حضور وی درجلسه دادرسی است، اما هیچ ضابطه مشخصی از ناحیه قانونگذار برای این تشخیص وجود ندارد. ابهامات این مستند قانونی ممکن است منجر به طرح سوالاتی شود ازجمله اینکه اولا: چه ضابطه ای برای تشخیص مصلحت طفل در برگزاری غیابی جلسات دادگاه وجود دارد ثانیا: آیا با وجود اصرار ولی یا وکیل طفل، بر خلاف مصلحت طفل می توان جلسه را با حضور وی برگزار نمود در این تحقیق تلاش بر آن است که پاسخ سوالات مذکور به طور مبسوط بیان گردد.

اطفال معارض با قانون، دادرسی افتراقی، مصلحت طفل، رسیدگی غیابی.