فاطمه احدی
محمدحسین عمادی
علی کاظمی
علی درویش پور

هدف از این پژوهش تاثیر هشت هفته تمرین هوازی روی رزیستین و انسولین زنان غیرفعال می باشد. به همین منظور طی یک فراخوان تعداد 20 زن غیر فعال 30-60 ساله انتخاب شدند. این تعداد به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. شرکت کنندگان در این تحقیق تمرینات هوازی را که در هشت هفته و هر هفته سه جلسه بود انجام دادند. برنامه تمرین یک جلسه شامل هشت دقیقه گرم کردن، به صورت راه رفتن دور سالن، حرکات کششی، و جنبشی بود و هشت دقیقه دویدن باشدت 55 تا 65 درصد حداکثر ضربان قلب در جلسه اول که هر دو جلسه یک دقیقه به زمان دویدن افزوده شد. بعد از هشت هفته، زمان دویدن به 20 دقیقه رسید و پنج دقیقه آخر مخصوص سرد کردن بود و سپس تمرینات کششی را از بالاتنه به پایین تنه انجام دادند. هر دو گروه آزمودنی دو مرحله خون گیری را انجام دادند. از گروه تجربی یک مرحله قبل از آزمون و مرحله دوم پس از آزمون خون گیری به عمل آمد. اندازه گیری سطوح رزیستین و انسولین به روش الیزا انجام شد. شاخص توده بدن و استقامت قلبی عروقی نیز اندازه گیری شد. برای تحلیل آماری این تحقیق ابتدا با استفاده از آمار توصیفی میانگین و انحراف معیار داده ها مشخص گردید، و سپس با استفاده از آمار استنباطی و آزمون های t مستقل و وابسته فرضیه های تحقیق مورد آزمون قرار گرفتند. در این تحقیق برای تعدیل و کاهش اثر اندازه گیری های پیش آزمون روی نتایج پس آزمون از روش محاسبه اختلاف بین میانگین های پیش آزمون و پس آزمون گروه ها و آزمون t مستقل نیز استفاده شد. برای تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS نسخه 20 و نرم افزار اکسل برای تحلیل داده ها و ترسیم نمودار ها استفاده شد. در گروه تجربی بین تغییرات رزیستین در پیش و پس از آزمون تفاوت معنی داری مشاهده نشد و همچنین در مقایسه با گروه کنترل نیز تفاوت معنی داری مشاهده نشد. در گروه تجربی بین تغییرات انسولین در پیش و پس از آزمون تفاوت معنی داری مشاهده نشد و نیز در شاخص توده بدن و استقامت قلبی عروقی در دو گروه هیچ تفاوت معنی داری وجود نداشتP> 0/35 به طور کلی می توان نتیجه گرفت که هشت هفته تمرین هوازی تاثیر معنی داری بر تغیرات رزیستین، انسولین و تغییرات در شاخص توده بدن و استقامت قلبی عروقی نداشته است.

تمرینات هوازی، رزیستین، انسولین، شاخص توده بدن BMI و استقامت قلبی عروقی