مرتضی اسماعیلی - استادیار دانشکده مهندسی راه آهن ، دانشگاه علم وصنعت ایران
سیدعلی مسیبی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی خط وسازه های ریلی ، دانشگاه علم وصنعت ای

بستر خطوط ریلی به عنوان مهمترین جزء زیر سازی می بایست الزامات بهره برداری را از جهات تامین باربری و کنترل نشست برآورده نماید. تامین الزامات فوق در بستر های سست معمولا نیازمند استفاده از تکنیک های بهسازی می باشد . در خصوص خطوط ریلی موجود انجام بهسازی بستر بدون مسدود نمودن ترافیک ریلی تنها با استفاده از روش های خاص بهسازی امکان پذیر است که در این میان می توان به روش هایی همچون تراکم ارتعاشی 1، جایگزینی ارتعاشی (ستونهای سنگی) 2 ، روشهای تزریق دوغاب تحت فشار 3 (شامل دو نوع ستونهای سنگی تزریق شده 4و ستونهای بتنی ارتعاشی 5) و روش خاک مخلوط شده در عمق (ستونهای سیمانی) 6 اشاره نمود. در مقاله حاضر در ابتدا این تکنیک ها با یکدیگر مقایسه و در ادامه روش تزریق دوغاب تحت فشار به عنوان گزینه ای مناسب جهت تثبیت بستر خطوط راه آهن مورد بررسی قرار گرفته است. در این راستا ضمن بررسی مشخصات فنی و دامنه کاربرد این روش ، پارامتر های موثر بر کارائی روش یاد شده مورد بررسی و واکاوی قرار گرفته است. در پایان و در قالب یک مطالعه موردی امکان سنجی فنی- اقتصادی استفاده از روش تزریق دوغاب تحت فشار برای تثبیت بستر خط ریلی درکیلومتر 1133 محور هرمزگان ( راه آهن سیرجان ) به عنوان یکی از خطوط ریلی مساله دار کشور مورد بررسی قرار گرفته است.

تزریق دوغاب تحت فشار ، مخلوط خاک و بتن ، تراکم ارتعاشی ، راه آهن سیرجان