صادق میرزامحمدی - دانشجوی دکترا، مهندسی مواد، دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی، تهران، ایران
حمید خرسند - دانشیار، مهندسی مواد، دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی، تهران، ایران
محمود علی اف خضرائی - استادیار، مهندسی مواد، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران

در این پژوهش از یک روش نوین جهت افزایش محتوای نانوذرات آلومینا در پوشش های کامپوزیتی پایه نیکل آبکاری شده با جریان پالسی استفاده شد. متانول، اتانول و فرمالدهید به عنوان مواد آلی به صورت جزئی به محلول وات اضافه شدند و پوشش های نانوکامپوزیتی نیکل آلومینا در حضور همگن سازی هم زمان اولتراسونیک و مگنتیک ایجاد شدند. بعد از فرایند پوشش دادن، تاثیر حضور این حلال های آلی در محلول آبکاری با مقایسه سطح مقطع پوشش های نانوکامپوزیتی، با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی (FESEM) مجهز به طیف سنج پراش انرژی پرتو ایکس (EDS)، بررسی شد. رفتار سایشی و سختی پوشش های نانو کامپوزیتی آبکاری شده به وسیله آزمایش گوی روی دیسک ارزیابی شد. مطالعات ریزساختاری نشان داد که مقدار نانوذرات در پوشش های ایجاد شده با محلول وات بدون حلال آلی 2.1 wt.% است و این مقدار با افزودن حلال های آلی افزایش می یابد. به طوری که، بیشینه مقدار نانوذرات در این تحقیق (5.2 wt.%) با افزودن متانول به دست می آید. سختی سطحی پوشش های ایجاد شده با محلول وات 301 Hv بود که با افزودن متانول به 485 Hv افزایش یافت. آزمایش های سایش نیز نشان داد که افزودن متانول، مقاومت سایشی را بیش از دو برابر نسبت به الکترولیت بدون حلال آلی افزایش می دهد. بررسی میکروسختی پوشش ها موید این واقعیت است که افزایش نانوذرات تقویت کننده و میکروسختی در اثر استفاده از حلال آلی متانول سبب تقویت مکانیکی لایه اکسیدی و ایجاد بیشترین مقاومت سایشی در نانوکامپوزیت های آبکاری شده می شود.

نانوکامپوزیت نیکل آلومینا, مواد آلی, آبکاری الکتریکی پالسی, میکروسختی, سایش