فرضعلی سالاری سردری - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه زابل
مریم بیرانوندزاده - دانشجوی دکترا جغرافیا و برنامه ریزی شهری- دانشگاه شهید بهشتی تهران
سید دانا علی زاده - وی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری- دانشگاه خوارزمی تهران

امروزه سرمایه اجتماعی یکی از عوامل اصلی در توسعه پایدار کشورها می­باشد و بعد اجتماعی توسعه پایدار در مناطق مختلف بدون توجه به مشارکت و سرمایه اجتماعی آن محدوده امکان­پذیر نمی­باشد. هدف از پژوهش حاضر سنجش نقش سرمایه اجتماعی در توسعه پایدار محلی منطقه پارس جنوبی است. که پارامترهای نظیر گروه ها و شبکه­ها، اعتماد، فعالیت­های گروهی، اطلاعات/ارتباطات و همگونی/همبستگی اجتماعی با مطالعات کتابخانه­ای، بازدیدهای میدانی و با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی در سکونتگاه های روستایی (4 روستا) و شهری (شهر عسلویه و نخل تقی) مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاصل با در نظر گرفتن رابطه مستقیم بین توسعه پایدار و سرمایه اجتماعی نشان می­دهد که، سطح سرمایه اجتماعی و مشارکت در سکونتگاه های روستایی نسبت به سکونتگاه های شهری به عنوان عامل بومی و محلی در روند توسعه منطقه پارس جنوبی بیشتر بوده است، که این قضیه در پشیبرد اهداف و روند کاری توسعه پایدار منطقه بیشتر موثر می­باشد.  

سرمایه اجتماعی, پایداری اجتماعی, توسعه پایدار محلی, منطقه اقتصادی انرژی پارس جنوبی