پیام نجفی - کارشناسی ارشد مدیریت کسب و کار، دانشکده مدیریت، دانشگاه مهرالبرز، تهران، ایران
محمدعلی شاه حسینی - دانشیار، استاد گروه مدیریت کسب و کار دانشکده مدیریت دانشگاه تهران، تهران، ایران
عباس منوریان - استاد تمام، استاد گروه مدیریت دولتی دانشکده مدیریت دانشگاه تهران، تهران، ایران

عصر کنونی دوره تغییر و تحولات شتابان است. یکی از راهکارهای اساسی برای مواجهه با تغییرات محیطی نوآوری در سازمان می باشد. هدف این مقاله بررسی میزان نوآوری سازمانی در شرکت سازه گستر سایپا شهر تهران می باشد. پژوهش حاضر ازلحاظ هدف از نوع کاربردی و ازلحاظ ماهیت از نوع پژوهش های توصیفی - همبستگی است که به روش پیمایشی انجام شده است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه کارشناسان و مدیران و روسا شرکت به تعداد 486 نفر تشکیل می دهند و تعداد 220 نفر به عنوان نمونه تحقیق به روش تصادفی (در دسترس) انتخاب شدند. در این پژوهش در خصوص جمع آوری اطلاعات تحقیق از روش کتابخانه ای و برای جمع آوری اطلاعات جهت تایید یا رد فرضیه های پژوهش، از پرسشنامه های محقق ساخته استفاده شده است که از روایی و پایایی لازم (ضریب آلفای کرونباخ 0/987) برخوردار بوده است. برای کشف روابط بین عناصر مدل نیز از تکنیک های تحلیل عاملی و مدل سازی معادلات ساختاری استفاده شد. طبق نتایج کسب شده میزان نوآوری سازمانی بیش ازحد مجاز (برای تمام شاخص های مدل ارائه شده بیش از 0/7) است. بر اساس نتایج مدل تخمین استاندارد اولویت متغیرها به ترتیب نوآوری محصول- فرایند، نوآوری اجرایی، نوآوری اداری- فنی و نوآوری بنیادی- توسعه ای به دست آمد.

شرکت سازه گستر سایپا، نوآوری اجرایی، نوآوری اداری- فنی، نوآوری بنیادی- توسعه ای، نوآوری محصول- فرایند