علیرضا مشرقی - دانشجوی کارشناسی ارشد پیام نور یزد شماره دانشجوئی

تبعیض در سیستم اداری، یک اتفاق مخرب و ویرانگر است. این عنصر مهلک می تواند سلول های یک سازمان را به طور کامل مسموم کند. وجود تبعیض در همه ارکان سیستم، خطرآفرین است و تمام تلاش هایی را که در جهت توسعه منابع انسانی صورت می گیرد، تحت الشعاع قرار می دهد. تسهیم پاداش ، انتصابات و ارتقائات، ارزیابی و ارزشیابی عملکرد، آموزش، تقسیم کار و هر آنچه به اداره یک سازمان مربوط می شود، همه و همه با وجود تبعیض و اعمال بی عدالتی، ارزش ماهوی خود را از دست می دهند و حاصل این اتفاق نامبارک، کاهش انگیزه پرسنل است. وقتی منابع انسانی یک سازمان، فاقد کشش های ذهنی و وجودی لازم باشند، نمی توان از آنها انتظار داشت که در راستای اهداف سازمان، قدم بردارند. این افراد، نه تنها در جهت رشد و توسعه سیستم، گامی برنخواهند داشت، بلکه به هر طریق ممکن، مسیر حرکت را سد کرده و مانع تراشی و کارشکنی می کنند. پس شایسته است مدیران، به جای اینکه تظاهر کنند به منابع انسانی خود اهمیت می دهند، به راستی، مراتب آموزش صحیح و هدفمند، توانمندسازی، شایسته سالاری و عدالت محوری را سرلوحه اندیشه و عمل خود قرار دهند و یقین داشته باشند چنانچه منافع پرسنل را بر منافع شخصی و حزبی خود ترجیح دهند، اثرات ناب آن را خواهند دید. برای پرسنل، راستی آزمایی شیوه نگرش و عملکرد مدیران خیلی سخت نیست. پس عاقلانه بکاریم تا صادقانه درو کنیم.

توسعه منابع انسانی، تبعیض، توانمندسازی، انگیزه