مهدی شبانی آرانی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت محیط زیست، گروه مدیریت محیط زیست، دانشکد همنابع طبیعی و محیط زیست، واحد علوم وتحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
شهناز طباطبایی - دانشیار، گروه ارگونومی، دانشکده بهداشت و ایمنی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران
نبی اله منصوری - استاد، گروه مهندسی محیط زیست، دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

زمینه و هدف: یکی از مهمترین علل حوادث صنعتی، که 90 درصد آن مرتبط با عامل انسانی است، نپذیرفتن خطاها به دلیل نگرانی از سرزنش و پنهان کردن آنهاست. در این پژوهش ارتباط بین دو متغیر تعیین و سپس پیش بینی فرهنگ ایمنی بر اساس ابعاد فرهنگ خطاپذیری در کارکنان یک واحد صنعتی در شهر تهران بررسی شد.روش کار: این پژوهش توصیفی - تحلیلی به صورت مقطعی انجام شد. از جامعه آماری 320 نفری نمونه ای 181 نفری متشکل از کارکنان عملیاتی و ستادی به شیوه در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه های اطلاعات فردی و شغلی، فرهنگ خطاپذیری و فرهنگ ایمنی بود. برای تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیره با نرم افزار SPSS نسخه 22 استفاده شد. بافته ها: ارتباط بین ابعاد مختلف فرهنگ ایمنی و خطاپذیری 0/ 84 ( 0 /001> P) و توان پیش بینی فرهنگ ایمنی بر اساس ابعاد مختلف فرهنگ خطاپذیری 0/ 70( 0 / 05> P) است. بین ابعاد مختلف فرهنگ ایمنی، سطح تبادل اطلاعات، آموزش و تعهد مدیریت به ترتیب بیشترین ارتباط را با میانگین فرهنگ خطاپذیری دارند. همچنین سطح تبادل اطلاعات بیشترین و اولویت به ایمنی کمترین ارتباط را با فرهنگ خطاپذیری نشان داد. بنابراین تبادل اطلاعات می تواند به بهبود مستمر فرهنگ خطاپذیری منجر شود. نتیجه گیری: به روش ارزیابی فرهنگ خطاپذیری می توان فرهنگ ایمنی کارکنان سازمان را با سطح اطمینان بالایی پیش بینی کرد که رابطه مستقیم فرهنگ خطاپذیری و فرهنگ ایمنی را نشان می دهد. افزایش فرهنگ خطاپذیری به طور مستقیم باعث می شود فرهنگ ایمنی رشد کند.

فرهنگ ایمنی، فرهنگ خطاپذیری، گزارش خطا