خسرو پورجوان - مربی، گروه معماری، دانشکده فنی انقلاب اسلامی، دانشگاه فنی وحرفه ای، تهران، ایران

مفهوم شهر هوشمند بر ساختار، سامانه و هویت آبادیهایی دلالت دارد که فناوری ارتباطات از دور به آنها حیات میبخشد. در این مجتمعهای زیستی، بیشتر ارتباطات و فعالیتهای متداول حقیقی و واقعی مجازی میشوند؛ در نتیجه فرمها و فضاها نیز قالبهای هندسی، ادراکی و مفهومی جدید پیدا میکنند. برنامه ریزان و طراحان شهری با هوشمندسازی شهرها به دنبال حل مسایل و پدیده های شهری، طراحی محله های هوشمند مسکونی، شبکه راهها و مکانهای همگانی هوشمند هستند. از مهمترین موارد در شهرهای توسعه یافته و هوشمند، رابطه میان هوشمندسازی شهر و چگونگی بهره گیری از سیستمهای نوین در این مسیر است تا منجر به کاهش مشکلات حمل و نقل شهری میشود. این پژوهش پس از معرفی اهداف اصلی شهر هوشمند، سیستمهای پیشرفته در سیستم حمل ونقل را مورد واکاوی قرار میدهد و در تلاشاست تا پساز بررسی سیستمهای حمل ونقل شهری به ارایه راه حلهای مناسب بپردازد. شیوه جمع آوری اطلاعات در این پژوهش، مطالعات اسنادی و کتابخانه ای بوده و با توجه به ماهیت موضوع، با روشتحقیق توصیفی تبیینی مطالب مورد بررسی قرار گرفته اند.

اصول هوشمندسازی، حملونقل هوشمند، شهر الکترونیک، شهر هوشمند،ITS